Ellen Warmond is dood, maar ik was vergeten dat ze nog leefde. Van minder bekende schrijvers en uitgerangeerde dichters moet je haast een administratie bijhouden, wil je niet verrast worden door hun doodstijding. Zoals eergisteren met Ellen Warmond. Max Dendermonde: dood, Max Nord: overleden. Ferdinand Langen: alive and kicking, Ad den Besten: still going strong.

Geen verhalenbundels, geen dichtbundels van Ellen Warmond in de kast. Wel een aantal onmisbare Schrijversprentenboeken, waaraan Warmond vaak haar medewerking verleende, als assistent van Gerrit Borgers, de oprichter van het Haags Letterkundig Museum. Tevens een paar nummers van Gard Sivik, van welk tijdschrift ze redacteur was. Ellen Warmond werkte ook aan de achterkant van de literatuur. Aan haarzelf zal geen Schrijversprentenboek gewijd worden.

A. Marja moet haar in Haagse kringen weleens tegengekomen zijn. Beide schrijvers publiceerden in Maatstaf, beide kenden de uitgever Bert Bakker goed. Op zeker moment moet A. Marja zelfs een gesigneerd bundeltje of handgeschreven brief van haar hebben ontvangen, want haar handtekening kon hij feilloos imiteren. Evenals de handtekeningen van andere literatoren. Een echtpaar in Coevorden ontving in 1959 een ansichtkaart van Ellen Warmond, tevens gesigneerd door Hella Haasse, Teddy Scholten en Françoise Sagan – natuurlijk. De echte afzender van de ansicht verried zich door in een kadertje te schrijven: ‘allemaal echt handschrift (geen namaak)’. Ellen Warmond zal het wel nooit geweten hebben.