Ook ik ben ooit verleid op straat. Wat mij overhaalde destijds was het aantal boeken dat je als welkom uit mocht zoeken. Het dikke gele Verzamelde Werk van Kafka is toen in mijn boekenkast terecht gekomen. In de beginjaren kon ik wel elk kwartaal een boek vinden dat aan mijn literaire eisen voldeed. Alles was beter dan het Kroonkeuzeboek dat per definitie een verschrikkelijke keuze was. Een soort SBS6 in boekvorm. Jaren ben ik lid geweest en omdat je moest kiezen, koos je soms voor een schrijver van wie je nog nooit gehoord had en dat kon wel eens een prettige verrassing zijn.

Daarna kwam er een periode waarin ik uit steeds minder literaire boeken kon kiezen tot op een dag het onvermijdelijke Kroonkeuzeboek op de mat viel. Gelukkig kon ik het ruilen, maar het punt was bereikt waarop ik eindelijk, eindelijk, mijn lidmaatschap kon opzeggen: er was geen keuze meer. Nooit meer lange wachtrijen als je op de laatste dag van je keuze in de winkel kwam, nooit meer angst voor het Kroonkeuzeboek.

Tijdens de hoogtijdagen bracht de ECI nog een reeks uit die Schrijvers van Nu heette, waarin moderne schrijvers een opkontje kregen omdat ze in een gebonden, speciale ECI-editie terecht kwamen. Maar bij alle nostalgie moeten we niet vergeten dat dit ook gewoon een bedrijf was dat winst wilde maken en keiharde deals sloot met uitgevers en, dankzij de clubvorm, oneerlijk kon concurreren met de boekhandel. De digitale slag heeft de ECI gemist, zoals zoveel boekhandels. En nu is de ECI failliet.

De investeringsmaatschappij achter ECI is dezelfde als die achter Polare.