Zie de foto op Flickr.

Je hebt schrijvers die graag in het café zitten en je hebt Marcel Möring. Ik vermoed althans dat Móring liever thuis zit met een boek op schoot, dan babbelend in het café. Daar heb ik hem overigens ook wel gezien na afloop van een lezing, maar hij bleef slechts een beleefdheidshalfuurtje. Dat is niet goed voor je reputatie. Schrijvers moeten doordrinken en minimaal de herinnering aan een liederlijke nacht achter laten.

De laatste jaren krijgt Möring een wat lauwe ontvangst in de Nederlandse pers. Dat snap ik niet zo goed, want ik vind zijn boeken steeds beter worden. Ik snap wel vaker iets niet. Ik denk dat het met dat café te maken heeft en met zijn fysieke gestalte.

Je hebt schrijvers die altijd ontspannen op een foto staan en je hebt Marcel Möring. Hier doet hij een poging om ontspannen te staan in de tuin van het PEN American Center. De linkerhand losjes in de broekzak, de benen nonchalant gekruist. De spanning zit in de rechterarm die achterwaarts een boom vasthoudt, een boom die zo opzij groeit dat hij de schrijver lijkt te stutten. Misschien is het andersom, dreigt de boom om te vallen en behoedt Möring de boom voor vallen.