In het lijstje ‘rampen die de betrokkenen nog lang zouden heugen’ kwam het huwelijk van Bastiaans ouders net na het zinken van de Titanic. De eerste tien jaar van zijn leven tuitten zijn oren ’s avonds van het wanhopige geschreeuw over en weer. In de eropvolgende jaren zag hij dagelijks aardewerk, bestek en kleine meubelen van de ene kant van het huis naar de andere vliegen. Hij bleef er tamelijk gelijkmoedig onder, tot hij op de avond voor zijn negentiende verjaardag getroffen werd door een uit speksteen gehakt Boeddhabeeld. Hij verloor het bewustzijn en het zag er een week of wat lelijk voor hem uit. Maar toen hij bij kennis kwam, stonden zijn ouders hand in hand over het ziekenhuisbed gebogen. ‘We hebben alleen maar aan onszelf gedacht,’ huilde zijn moeder. ‘En jou te veel aan je lot overgelaten,’ vulde zijn vader – ook al in tranen – aan. Maar dat gingen ze anders doen. Als eerste blijk van goede wil gingen ze kort na zijn ontslag uit het ziekenhuis uit elkaar om daarna in voorbeeldige samenwerking toch nog wat van Bastiaans leven te kunnen maken. ‘Vertel ons maar,’ vroegen ze – op neutraal terrein en onder begeleiding van een mediator – ‘wat je toekomstdromen zijn, dan gaan wij er alles aan doen om ze waar te maken.’ Hij vroeg en kreeg een maand bedenktijd. Begin december 2010 maakte hij zijn wensen kenbaar. Hij wou, zei hij, graag een vliegticket, enkele reis, naar de Antillen en wat startgeld om een ijscokar met hulpmotor te kopen.

De mensen in Oranjestad noemen hem ‘de ijskoning’. Een van de betere reisgidsen over het eiland beveelt toeristen aan zijn pêche melba eens te proberen. Linde, de dochter van de hoogste belastingambtenaar op het eiland, maakt er geen geheim van dat ze best met hem zou willen trouwen. Hij voelt zich gevleid, maar hij houdt de boot af. Lekker weertje, brede stranden, goede zaken. Het is mooi zo.

Erik Nieuwenhuis

Noot van de redactie: dit is het laatste deel uit de serie ‘Toekomstdromen’. Over een maand keert Erik Nieuwenhuis terug met een nieuwe serie.