Peter Middendorp eet nieuwe haring, originally uploaded by coen peppelenbos.

Voor schrijvers in andere steden is het jammer dat ze niet café De Wolthoorn hebben. Het valt niet helemaal goed uit te leggen wat de sfeer is in dat café, je moet er gewoon gaan zitten, drinken en praten. Fijne bediening. Geen akelige rotmuziek. Foute gasten en foute studenten blijven meestal weg (maar de leuke studenten blijven). Goede wijn, goed bier. Misschien ook het gevoel dat de mensen achter de bar blij zijn als je een bestelling plaatst. Ze zien ook dat je dat doet. Ze brengen de bestelling veelal ook nog naar je tafel.

Op vrijdagmiddag zitten in ieder geval deze twee heren er ook altijd. Peter Middendorp, columnist voor de Volkskrant, romanschrijver en Marc Floor, cultuurambtenaar bij de gemeente en recensent voor deze site (en in een vorig leven journalist).

Op vrijdag wordt er wel eens rondgegaan met een schaal frituurhapjes. Die kun je niet bestellen, die komen alleen langs als het personeel dat wil. Gisteren geen bitterballen, kaasflapjes en nassipakketjes. Gisteren stond er een kar voor de deur met nieuwe haring. Mocht je halen, voor niks. Onbeperkt haring eten. Zo’n kroeg dus.

Deze foto laat ook mooi het verschil zien tussen Peter en Marc. Marc is gestraft met teveel gevoel voor beschaving. Hij eet voorgesneden haring met een vorkje. Peter niet, die plaatst op de foto zijn vijfde hele haring achter in de keel en laat dan alles, na een fikse beet, naar binnen glijden. In De Wolthoorn bestaan die twee verorberingswijzen naast elkaar: volks en gedistingeerd haring eten. Toch zie je Marc met enige jaloezie, misschien lichte afschuw, kijken: dit is het ware haring happen! Tot de staart.

Haring