Die twee hadden elkaar meteen gevonden. Zoals de moeder aanstellerig naar die vent lachte terwijl hij zich uit zijn wegrestaurantstoeltje overeind hees, zijn schouders nog wat breder maakte en haar het of de zout aanreikte.

De jongen en het meisje deden er niet meer toe. De man mopperde over een bekeuring van 500 euro die hij net in ontvangst had genomen voor gevaarlijk rijgedrag, en dat die hele toestand inclusief een discussie met de politie verdomme ook nog gefilmd was door een of ander weerzinwekkend tv-programma.

De moeder sprak troostende woorden. Wist hij wanneer het werd uitgezonden? Wedden dat het meeviel? Trouwens, ze zou die aflevering graag zien. Mits hem dat niet kwetste, natuurlijk.

‘Ze gaan een balkje voor mijn ogen plaatsen…’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Zinloos, ik word meteen herkend. De bladen hebben weer iets om over te liegen, let maar op. Ach, kan mij het schelen, da’s de prijs die je betaalt als celebrity.’

De moeder dacht na, de jongen zag het. Zelf loerde hij ook eens wat beter naar het wezen dat zijn best deed vriendjes te worden met de moeder. Vriendjes en meer. Blond, achterover gekamd haar. Inhammen. Brede Kaken. Misschien een ex-voetballer.

‘Ha, nu zie ik het.’ De stem van de moeder ging omhoog. ‘Ik had u eerst niet herkend.’

De jongen overwoog te vragen: Wie? Wie is het dan? Maar de moeder zou hem de rest van de dag met verwijten bestoken, dus zweeg hij, keek alleen maar, naar wat een natuurfilm werd, met beesten die elkaar besnuffelen, vlak voordat de paring begint.

Hij nam een paar te zoute patatjes, schoof zijn bord toen opzij. Het meisje met wie het allemaal begonnen was deed hetzelfde, en gebaarde hem van tafel te wisselen.

‘Bedankt,’ zei ze, toen hij naast haar plaatsnam op de stoel die nog warm was van de celebrity-billen. ‘Even van pappie verlost. Zo gaat het nou de hele week. Zodra er een teefje in zijn buurt komt, hangt hij de macho uit.’

De jongen knikte. Wat moet je anders, als je 12 bent en je moeder niet helemaal ten onrechte een teefje genoemd wordt?

‘Glenda,’ zei het meisje. Eerst begreep hij haar niet. ‘Glenda, mijn naam.’ Mager was ze, een paar jaar ouder dan hij. Rossig haar. Een beugel, kleine witte tanden.

‘En jij, knulletje? Hoe heet jij?’

‘Silvio.’

‘Ook op vakantie zeker?’

Hij knikte.

‘Maar gelukkig wel zonder daddy?’

‘Die is vissen.’

‘Waar?’

‘Zweden, Noorwegen, Denemarken…’ Even aarzelde hij. ‘En jouw moeder?’

‘Misschien wel in de buurt van jouw visser. We hebben haar vorige maand uitgestrooid. In de Oostzee.’

Daarna legde ze hem uit wat dat betekende, uitstrooien. Ze vertelde nog niet wie de celebrity was, die zich inmiddels had omgedraaid, zijn aandacht verlegde van de moeder naar de jongen, zelfs naar hem grijnsde, met een blik alsof de zaak beklonken was.

Ik word je nieuwe vader.

Al die dingen flitsten door mijn hoofd, maar ik ging er niemand mee lastig vallen, in elk geval niet Hildegard en Karl. Te moe van de reis en alles. Dus stond ik op en zei dat er weinig viel te vertellen. ‘Gebeurd is gebeurd,’ zei ik. ‘Mag ik naar bed?’

‘Natuurlijk.’ Hildegard keek teleurgesteld. ‘Zo’n eerste dag is reuze inspannend. Ik kom je straks instoppen, goed?’

Met mijn ogen dicht wachtte ik tot ik in slaap viel. Mijn buik was kleverig, ik had gedaan wat Neil ook elke nacht deed. Zelfs zijn geluiden had ik geïmiteerd. Ah ah. Zonder daarbij aan iets of iemand te denken.

Oké, behalve dan een paar seconden aan Neil. En aan een meisje in een restaurant. En haar beroemde, nu dode vader.

Gerard van Emmerik