Over beesten en van dode dichters

Er zijn avonden die verworden tot levendige stukjes herinnering omdat het fijn was. Niet geheel onverwacht bleek de donderdagavond bij Literaturia zo’n avond. Een beetje nieuw, een beetje oud, fantasievol en af en toe een beetje gevaarlijk. Na het laatste nummer kwam nog een nummer, en toen nog maar één, zoals dat gaat wanneer zowel de artiesten als het publiek het naar hun zin hebben. Net als vorig jaar was de zaal bij Winterjong tot in de kleinste hoekjes gevuld. Het doel van Boris de Jong (de woorden) en Jelke Smit (de muziek) was het planten van hoop tussen de puinhopen: ‘Kijk maar goed naar boven/ dan zie je alle sterren stralen/ recht boven de goot.’ Winterjong brengt lyrische teksten met een zwart randje, waar een gouddraadje doorheen wordt gesponnen. Het publiek maakte kennis met veel dieren, een triest ogende man in tramlijn vijf, een astronaut en Hennie, die doodgaat. Het waren aangename ontmoetingen.

[youtube]http://youtu.be/UjyNIn_IYNw[/youtube]

Na Winterjong werd de Desdemonatent bevolkt door Spilt Milk. De band maakt muzikale interpretaties van het werk van dode dichters, waaronder Wallace Stevens, Robert Frost en William Carlos Williams. Een beetje gevaarlijk werd het toen gitarist Marc van der Holst op een stoel klom en op de apparatuur sprong, waarna de bandleden opnieuw hun boeltje moesten inpluggen. Zangeres Brenda Bosma, in het gelukkige bezit van een heldere, dromerige stem, ging onverstoorbaar door en vertolkte overtuigend (onder andere) onderstaand gedicht:

Here the grass grows,

And the wind blows,

And in the stream,

Small fishes gleam,

Blood-red and hue

Of shadowy blue,

And amber sheen,

And water-green,

And yellow flash,

And diamond ash.

And the grass grows,

And the wind blows.

Wallace Stevens – Here the grass grows

[youtube]http://youtu.be/QpLaru35LBI[/youtube]

Marleen Nagtegaal