Een relatiecrisis in beeld

Een kloek boek is het geworden, de eerste graphic novel van Floor de Goede. We kennen de hoofdpersoon Flo van zijn ‘daily’ en de eerdere stripuitgaven, maar een complete striproman lag er nog niet. Een volstrekt overbodige inleiding van Claudia de Breij ontsiert Dansen op de vulkaan een beetje, alsof het niet op eigen benen kon staan zonder de aanprijzing van een Bekende Nederlander. ‘Een verhaal dat pijnlijk herkenbaar is – als het leven zelf. En de clou? Het slot? Het laatste plaatje? Verontrustend en geruststellend tegelijk. Net als in het echt.’ Arme Claudia. Normaal is de clou van een strip van een strook snel gevonden, maar nu moest ze 254 bladzijden doorworstelen om bij de clou te komen. Clou de Breij, voor al uw blurps.

Het aardige van de moderne generatie stripmakers is juist dat ze zich niet meer tot een krantenstripje met een grap op het eind beperken. Ook in op zijn website laat De Goede vaak een grap achterwege. Hij neemt zijn eigen leven als uitgangspunt, maar fictionaliseert dat leven ook. Een getekende, maar geregisseerde autobiografie en juist de manier waarop iemand dat verhaal vertelt is interessant.

De hoofdmoot van Dansen op de vulkaan is een relatiecrisis tussen Flo en zijn vriend die het koosnaampje ‘Poep’ heeft meegekregen. Het begint nog allemaal goed als Flo met de dikke fotograaf Sander op reportage gaat naar de Eolische eilanden. Alles wat vreemd is boezemt hem angst in en hij verlangt terug naar Poep, die hij telkens probeert te bereiken, telefonisch of per sms. Pas als hij weer teruggaat kan hij de vreemde omgeving waarin hij verkeert waarderen. Bij thuiskomst wordt hij nog wel geteisterd door nachtmerries over vulkanen waar hij invalt, een motief dat op het eind van de roman terugkomt, maar in het begin een vooraankondiging van de crisis die op punt van uitbarsten staat tussen Flo en zijn vriend. Ze geven namelijk ook nog onderdak aan de jonge Tom, die op de bank slaapt en op wie Flo verliefd wordt.

De relatieproblemen met al zijn facetten: heimelijke verlangens, jaloezie, achterdocht, afstand nemen, heimwee, het verdriet van een breuk overstemmen door anderee mensen te zoeken, nieuwe toenadering tot de oude geliefde en herwonnen vertrouwen: al die facetten komen langs in het boek. En juist waar op psychologisch vlak iets gebeurt, blinkt Flo uit door gebrek aan tekst: hij laat de tekeningen het werk doen. Minieme veranderingen in de gezichten, voorzichtige kantelingen van de koppen en je zit meteen in de gemoedstoestand van de hoofdpersoon. Dat is het knappe van deze graphic novel.

De epiloog van de roman leidt, ook al zie je het laatste plaatje, helemaal niet tot een clou. De laatste bladzijden horen in de chronologie van het verhaal voor de crisis. Als ik die bladzijden, het perspectief ligt bij Poep die zijn vriend uitzwaait naar de Eolische eilanden en de terugkomst van zijn vriend, juist interpreteer dan zitten we hier net voor de vulkaanuitbarsting in de relatie. Niks clou, daar begint het pas. De Goede laat zien dat hij zo’n graphic novel knap kan contrueren. Ik zie uit naar een volgend boek.

Coen Peppelenbos

Floor de Goede – Dansen op de vulkaan. Oog & Blik / De Bezige Bij, Amsterdam. 256 blz. €24,90.