De glans van een mooie jongen

Als je zo gemiddeld drie boeken per week leest, dan loop je al snel de kans dat je na verloop van tijd blasé raakt. Dit heb ik al eens gelezen. Dat heb ik wel eens beter beschreven gezien. Totdat je opeens weer bij je lurven wordt gepakt, omdat je een prachtboek tegenkomt. Speciaal aanbevolen: Rascha Peper: Rico’s vleugels.

Het boek leest als een detective. Driftig lees je door om te weten hoe het afloopt. En eigenlijk is dat merkwaardig, want de roman gaat over een echtpaar met een vrij saaie hobby, een schelpencollectie. Jarenlang heeft het steenrijke echtpaar Eduard en Cecile Rochèl zich alleen ingezet om een waardevolle en zeer uitgebreide en exclusieve verzameling schelpen bijeen te brengen. Overal op de wereld zijn ze geweest en hebben ze naar de zeebodem gedoken. Nadat ze jarenlang op de Filipijnen hebben gewoond, besluiten ze, in verband met de roerige situatie daar, om de verzameling te schenken aan een museum in Nederland. Maar voordat ze alles overhevelen, bekijken ze in een barstensvolle villa aan de kust in Nederland nog eenmaal alle schelpen. Dan worden ze keurig gecatalogiseerd en ingepakt voor het museum. Een werkje van enkele weken, waarbij ze geholpen worden door Ernst Bol, medewerker van het museum. Tot zover is er nog niets aan de hand.

Alhoewel. Je krijgt van de schrijfster al kleine aanwijzingen over het verdere verloop van het verhaal. Er wordt namelijk nog iemand geïntroduceerd: Rico Gabrieli, een puber die vaker niet dan wel op de lts zit. Met zijn stoere uiterlijk en opgevoerde brommer ontvlucht hij vaak het rottige milieu thuis. Samen met vrienden beroven ze dan wel eens een jeugdhonk of een huisje. Al in het begin van het boek wordt de blik van Eduard, die met zijn dikke vrouw op een terrasje zit, gezogen naar de stoerdoende jongen, die op het strand voorbijslentert.

Langzamerhand word je duidelijk dat het huwelijk tussen Eduard en Cecile niet zoveel voorstelt. En je komt er ook achter dat Eduard eigenlijk meer op jongens valt dan op dames. Het huwelijk met Cecile was niet meer dan een verstandshuwelijk; zij had geld en geen zin in seks, dus dat kwam mooi uit. Hij was jarenlang ambassadeur, maar werd uit de functie weggehaald, omdat hij hevig verliefd werd op een donkere jongen in het Afrikaanse land waar het echtpaar toen resideerde. Cecile ging hem in de binnenlanden ophalen, nam hem mee en bewaakte hem in het vervolg zorgvuldig. Als ze naar schelpen gingen duiken dan ging of zijzelf mee of een aantal oudere mannen. Deze mannen hielden dan een oogje in het zeil. En die bewaking zorgde ervoor dat elke vlam die nog in Eduard wakkerde doofde. Tot zij in Nederland komen. Cecile wordt weggeroepen door haar zieke zuster in Zuid-Frankrijk. Om het werk in de villa te laten doorgaan besluiten ze om Ernst Bol te vragen een studente uit te zoeken. Met nadruk verzoekt Cecile om een vrouw. Bol, die niets weet van het verleden van Eduard, neemt echter een jongen aan die moet helpen. Die jongen is natuurlijk Rico.

Het vervolg van het verhaal is dan niet moeilijk te raden. Eduard bloeit helemaal op in het bijzijn van Rico. En Rico vindt in Eduard een soort vaderfiguur een man met gekke verhalen, maar in ieder geval een man die aardig tegen hem doet en hem op waarde schat. Vooral in de overuren, wanneer Bol weg is en zij tweeën verder werken, loopt de erotische spanning hoger op. Die toenadering tussen twee mensen is mooi geschilderd. Geen van beiden is slachtoffer van de ander. Eduard geniet van de mooie jongen en Rico denkt haast pragmatisch aan Eduard; misschien levert seks met de oude man hem nog wel extra geld op.

Ik was erover verbaasd dat ik het verhaal zo mooi vond. Enkele weken geleden had ik op tv een documentaire gezien over pedofielen, waarbij ik de hele tijd dacht: ‘Ze moeten met hun poten van die jongens afblijven.’ In dit geval vond ik de twee mensen gelijkwaardig. Maar natuurlijk slaat het noodlot toe als Bol via-via achter het verleden van Eduard komt. Dan weet hij welke situatie hij heeft achtergelaten in die villa aan zee. En ook Cecile komt zodra ze de kans krijgt terug naar huis, net op het moment dat de liefde geconsumeerd dreigt te worden. En zo holt het verhaal naar een dramatisch einde toe. Een haast apocalyptisch einde waarin alles wat eerst zo paradijselijk leek, verloren gaat. Een prachtboek. Ik ben meteen de andere boeken van Rascha Peper gaan lezen en ook die hebben een merkwaardige erotische onderlaag. Lees die boeken van haar. Ik raad deze schrijfster bij iedereen van harte aan. Ga nu lezen.

Coen Peppelenbos

Rascha Peper – Rico’s Vleugels. Contact, Amsterdam.

Verscheen eerder in de NHL-krant, 26 mei 1994.