Nieuws: Gemeenteraad van Groningen wilde een Nacht van Hermans
De strijd om de schrijfmachines van Willem Frederik Hermans heeft de gemeente Groningen verloren. In de berichtgeving zijn we vergeten om een ideetje van de gemeenteraad te noemen, bedoeld om de Groningse kandidatuur te ondersteunen.
Om deze actie kracht bij te zetten verzocht de raad per motie aan het college te kijken om samen met onderwijs- en jongereninstellingen een nacht van Hermans te organiseren, onder het motto ‘Nooit meer slapen’. Door het college werd deze motie, die unaniem door de raad werd aangenomen, met veel instemming begroet. Het organiseren van een dergelijke nacht kan wellicht helpen om de collectie typemachines definitief naar Groningen te halen.
Gelukkig dat de raad niet heeft gekozen voor het motto ‘Paranoia’ (een dag schichtig door de binnenstad lopen), ‘De laatste roker’ (een dag roken op kantoor) of ‘Ruisend gruis’ (met een hamer op lelijke gebouwen inslaan).
Ik weet niet wie ‘Nooit meer slapen’ heeft bedacht, maar in de roman Nooit meer slapen is de titel een synoniem voor de dood.
De schrijfmachines gingen naar boekhandel Limerick in Gent.
Tijdens de Winterschrift-editie die ik ooit mocht organiseren liepen alle medewerkers rond met de button \’Ik heb altijd gelijk\’.
De minister moet nog kamervragen beantwoorden aangaande deze kwestie. Dus laten we nog even afwachten. Prachtig motto: \’Nooit meer slapen\’.
Groningen blijft verbazen! Had de raad wellicht een woeste wandeling voor ogen naar zijn huis in Haren? Waarom is Hermans bijna twintig jaar na zijn dood opeens
\’van Groningen\’? Bij leven zagen ze hem liever gaan dan komen, als de dood voor zijn scherpe tong en pen. Het zou \’de Stad\’ sieren en misschien geloofwaardiger overkomen eindelijk eens een straat naar hem te noemen! En niet zomaar een straat in Helpman, maar een mooie lommerrijke laan die de grootsheid ademt van de schrijver die hij was.
Wel aardig dat in het (in bovenstaand nieuwsbericht gelinkte) raadsverslag een passende typefout staat, die prachtig weergeeft hoe Hermans zich in Stad voelde en hoe hij over Groningen dacht: \’de plaats waar de schrijver jarenlang heeft gewond\’.