Column: Mizzi van der Pluijm – De Frankfurter Buchmesse (3)

Speciaal voor Tzum bericht uitgever-directeur Mizzi van der Pluijm van uitgeverij Atlas Contact dagelijks vanaf de Frankfurter Buchmesse. Wie ontmoet ze, wat (ver)koopt ze, waar wordt over gepraat?

Maandag 7 oktober 2013

Aantal uur slaap: 3

Aantal stappen/km: 14.534/9,3

Aantal glazen wijn: 0

Gehoord: ‘This novel is about life and death, it is kind of emotional.’

Hoogtepunt van de dag: we zitten eindelijk in de trein

Het lukte me vannacht nauwelijks te slapen. Dat is vaak zo, de nacht voor vertrek. Mijn hoofd tolt maar door. Ik word heen en weer geslingerd tussen uitersten.

Aan de ene kant verheug ik me. De mooie treinreis langs de Rijn en de Main; de oevers bedekt met roodgele herfstbomen, net geoogste of nog volle druivenranken, de aken die geruisloos door de mistflarden boven het water schuiven. Daarna dagenlang samenzijn met mensen bij wie ik me thuis voel, die net zoveel van boeken houden als ik. Ieder half uur een nieuwe ontmoeting. Een moordend tempo: ook daar hou ik van. Ik verheug me op gesprekken met collega-uitgevers over hoe ieder van ons de publicatie van de nieuwe roman van Murakami in januari voorbereidt, en op het feest dat we gaan hebben als hij de Nobelprijs krijgt. Ik wil het werk van schrijvers als Adriaan van Dis, Oek de Jong, Vonne van der Meer en P. F. Thomése over de hele wereld aanprijzen en misschien tref ik laat op de avond wel iemand die net zo gelooft in Anton Valens als wij. Ventoux is inmiddels verkocht aan Duitsland, nu al die andere landen nog. Ik wil horen hoe het Samantha Powers vergaat bij de VN, en wanneer is Suketa Mehta klaar met zijn boek over New York?

Dat gaat lang goed. Maar dan volgt het onvermijdelijke einde. En inmiddels weet ik ook wat me daar wacht: een Post Frankfurt Stress Syndrome. Ik wil niet weg, wil niet weer het gewone leven in, ik wil niet uit de achtbaan, niet ophouden met dat carnaval waar geest en verbeelding de samba dansen.

Een leven lang Frankfurt houdt niemand vol, maar een week is al zo verslavend dat het afkicken al bij voorbaat angst inboezemt. En dus tolt dat hoofd maar door, die laatste nacht voor vertrek.

Mizzi van der Pluijm

PS: we zaten in de trein, maar die deed het niet en nu zijn er 7 bussen vol Nederlandse uitgevers naar Duitsland aan het rijden.