03/10/2013

Pleidooi voor crowdmanagment

Pinkpop 2007. Samen met een vriendinnetje ben ik al vroeg op het terrein, want we willen altijd zo veel mogelijk bands zien. We staan niet op een officiële camping, maar kamperen met wat tenten en bussen op een veldje aan de rand van Landgraaf. We slepen altijd onze regenkleren mee in een rugzak, want het wil nog wel eens hozen op Pinkpop en even heen en weer lopen naar de tent zit er voor ons niet in. Op de maandag zien we in de tent eerst een magistraal optreden van The Magic Numbers en vervolgens besluiten we te blijven staan voor een optreden van The Kooks. Wanneer de tent leegloopt, kunnen we een flink eind naar voren lopen en staan we tenslotte ongeveer op rij 3 als The Kooks, een nieuwe band met heerlijke gitaarriffjes, begint.

En dan gaat het los. De hele tent gaat compleet los. Er wordt gegild om die hippe jongens en er wordt flink geduwd om maar vooraan te staan. Iemand pakt mijn rugzak vast en trekt die naar links, er wordt tegen me aangelopen en mijn voeten gaan naar rechts. Bijna verlies ik mijn evenwicht, ik weet me nog net staande te houden aan een beer van een kerel voor me. Ik kijk mijn vriendinnetje aan, zij ervaart dezelfde paniek, we gillen naar de security dat we d’r uit willen. De bewakingsmannen zien ons en trekken ons, met rugzakjes en al, uit de massa en een minuut later staan we samen op een verlaten backstageterrein.

De vijfendertig jarige Harold overkomt in de roman De rouwclub van Vrouwkje Tuinman ongeveer hetzelfde. Harold organiseert al jaren met wat vrienden het festival Walhalla en hij gaat op een dag een kijkje nemen, samen met stagiair Joris, op het dancefestival Lovalicious. Dit bezoekje loopt niet goed af en Harold laat zijn vrienden in verbijstering achter: de verhoudingen binnen zijn vriendenkring worden meteen op scherp gezet.

De rouwclub, op de afgelopen Lowlands-editie trouwens aangekondigd als een festivalroman, is een roman die makkelijk weg leest. Voor festivalgangers als ik is meteen duidelijk dat Tuinman erg goed op de hoogte is van alle ins en outs van zo’n festival. Het eeuwige wachten voordat je het terrein op mag, de idiote grappen die door de bezoekers uit gehaald worden, het genot van echt koud bier uit een glas bij de perstent en de steeds duurder wordende kaartjes, Tuinman spreekt duidelijk uit ervaring.

Verder geeft de schrijfster, die zelf een aantal jaren geleden een goede vriend verloor, een messcherp beeld van het proces dat rouwverwerking heet. Je leest over ieders goede bedoelingen, maar ondertussen lopen de emoties hoog op. Wordt er gecremeerd of wordt er begraven? Kopen we een kist, en zo ja, welke dan, of knutselen we er zelf een? Mag die tante nu wel of niet een praatje houden tijdens de dienst? En dan moet er nog een huis opgeruimd worden, zijn er twee katten baasloos geworden en duikt de auto van Harold na weken van onvindbaarheid met een enorme boete erbij op.

Daar staat tegenover dat niet alle personages uit De rouwclub even goed uit de verf komen, daarvoor zijn het er trouwens ook gewoon te veel. Waar alles in het begin van het boek erg gedetailleerd beschreven wordt, zit de vaart er aan het eind wel erg goed in. De vraag hoe het zover heeft kunnen komen dat Harold, toch een groot voorstander van crowdmanagement, zich heeft laten verrassen wordt uiteindelijk toch beantwoord. Al met al heeft Vrouwkje Tuinman een behoorlijk coherent boek afgeleverd, zo is het motto bijvoorbeeld van Mike Patton, frontman van de bekende rockband Faith No More, dat zeker bij notoire festivalbezoekers in de smaak zal vallen. En als dat festival Walhalla in het echt zou bestaan, dan zou ik het zeker een keer gaan bezoeken. Zonder rugzak.