02/12/2013

Een niemendalletje

Ongetwijfeld zal actrice Nadja Hüpscher (1972) een alleraardigste vrouw zijn en cinematografisch van onschatbare waarde, maar van het geschreven woord kan zij beter verre blijven. Door een curieuze samenloop van omstandigheden – haar eersteling bleef aan een tas kleven, diende derhalve om opsluiting te voorkomen direct te worden afgerekend; wat Bekende Mensen al niet doen om voor het voetlicht te komen – kwam In het wild, een bundeling van stukjes van Hüpschers hand uit de naar een steeds breder publiek lonkende hoofdstedelijke gazet, voor te liggen.

Omvang doet er niet toe. Vijfhonderd pagina’s of vijftig. Zolang het verhaal maar rond is, of er op z’n minst iets op originele wijze wordt aangekaart. In het wild is in alle betekenissen van het woord een boekje. Hier is de negatieve connotatie bij het verkleinwoord gepast. Een niemendalletje, een verzamelaartje van een van tv en het witte doek Vermaarde Interessante Persoon. De verpersoonlijking van de vervlakking. Het boek als reservewiel aan de strijdkar van de carrière.

Hüpscher heeft haar ogen en vooral haar oren gebruikt in de openbare ruimte. Nu is het een groot goed als je kunt (af)luisteren, al zijn de meningen daar sinds het bekend worden van de praktijken van Amerikaanse veiligheidsdiensten over verdeeld. Hüpscher is een klokkenluider van niets. Zij tekent de gesprekjes die zij al dan niet ongewild bijwoont bloedeloos op, zonder ook maar een enkele twist. De ‘chroniqueur’ doet in dit geval niets met de potentie die de gebeurtenissen hebben. Zij gebruikt de werkelijkheid niet om er een eigen waarheid van te maken. De verslagen van medewerkers van pakweg de Stasi zijn interessanter en ik elk geval een stuk gloedvoller.

Goed, het is niet zo dat elk boek(je) hoogstaande literatuur moet zijn. Er is natuurlijk ruimte voor entertainment. Maar vergelijk dan het overschrijfwerk van deze actrice niet met de kronkels van Carmiggelt. Dat is pure blasfemie. In doodsnood maken uitgevers rare sprongen.

Hüpscher is vast al bij het draaideurprogramma geweest. De brede media-aandacht die dit werkje met slappe notities teweegbrengt heeft natuurlijk voordelen. Het geeft wat financiële ruimte om bij dezelfde uitgeverij bijvoorbeeld een geweldig debuut als De twaalf stammen van Hattie van de Afro-Amerikaanse schrijfster, ja, schrijfster Ayana Mathis te kunnen laten verschijnen. Wedden dat bijvoorbeeld Het Parool het trouwens voortaan heeft over de actrice én schrijfster Nadja Hüpscher? Misschien moet ze binnenkort ook eens de penselen ter hand nemen.

Het wordt weer tijd om over te gaan tot de normale orde van de dag van het enthousiasmeren. Valt er dan helemaal niets positiefs te zeggen over In het wild? Jawel! De titels die onze Nadja aan haar ‘gestolen’ dialogen heeft gegeven vormen samen zoiets als een gedicht, iets eigens. Hulde! Een keuze:

Begrepen?

Dronken dood

Nutteloos allemaal

Mes in je hart

Ontredderd

Atechnisch

Huilen

Verstoorde verhouding

Tijdverspilling

Gedoe

In therapie

Communicatie