De provinciedichter Heleen Bosma wil dat Nederland een gedicht uit het hoofd gaat leren. Daarom heeft ze het initiatief genomen voor Samen Stampen 2014. Er konden  door lezers gedichten worden ingezonden. Vervolgens bepaalde de jury (Ellen Deckwitz, Jos Paardekooper en Heleen Bosma) welk gedicht tot het collectief geheugen moet gaan behoren. Gekozen is voor een gedicht van Ingmar Heytze. Uit het juryrapport:

Na zorgvuldige overwegingen heeft de jury in het licht van de ingezonden klassiekers gekozen voor een relatief vers gedicht dat het in zich heeft een nieuwe klassieker te worden. Een gedicht dat zomaar decennia lang mee kan gaan reizen in ons geheugen, zoals Bloem en Nijhoff hebben gedaan. Een hedendaagse gedicht voor de mensen van deze tijd.

Voor de liefste onbekende      

Wie van ons twee heeft de ander bedacht?
Paul Eluard

Wat ben ik blij dat ik je nog niet ken.
Ik dank de sterren en de maan
dat iedereen die komt en gaat
de diepste sporen achterlaat, behalve jij,
dat jij mijn deuren, dicht of open,
steeds voorbijgelopen bent.

Het is maar goed dat je me niet herkent.
Kussen onder straatlantaarns
en samen dwalen door de regen,
wéér verliefd zijn, wéér verliezen,
bijna sterven van verdriet –
dat hoeft nu allemaal nog niet.

Ik ben nog niet aan ons gehecht.
Ik kijk bepaald niet naar je uit.
Neem de tijd, als je dat wilt.
Wacht een maand, een jaar,
de eeuwigheid en één seconde meer –
maar kom, voor ik mijn ogen sluit.

Ingmar Heytze

(Uit: Het ging over rozen. Amsterdam, Podium, 2002.)