Athenaeum schrijft dat dichter, romancier en criticus Erik Menkveld gisteren is overleden. Menkveld debuteerde in 1997 met de bundel De karpersimulator die genomineerd werd voor de VSB Poëzieprijs en bekroond met de C. Buddingh’-prijs en de Van der Hoogt-prijs. De C. Buddingh’-prijs werd niet uitgereikt omdat Menkveld destijds bij Poetry International werkte die de prijs organiseerde.

In 2008 was Menkveld, samen met Tsead Bruinja, Marjoleine de Vos, Hagar Peeters en Ramsey Nasr in de race voor de verkiezing van Dichter des Vaderlands. In een interview met Joep van Ruiten liet hij weten wat hij wilde doen als hij zou worden uitverkozen:

Ik weet uit ervaring dat jongeren wel degelijk open staan voor poëzie, zeker allochtone jongeren. Vooral het lezen van poëzie zou je binnen het onderwijs goed kunnen stimuleren. Er worden veel gedichten geschreven in Nederland, maar het poëzie lezen schiet er jammer genoeg bij in. Daar zou ik als Dichter des Vaderland wel iets aan willen veranderen.

De laatste jaren was Erik Menkveld verbonden aan een lyceum om literatuurlessen te geven.

De bundel Schapen nu! werd bekroond met de Hughes C. Pernathprijs en was genomineerd voor de J.C. Bloemprijs. Het romandebuut van Menkveld Het grote zwijgen werd bekroond met de Academica Literatuurprijs 2012. Menkveld was onder meer werkzaam bij De Bezige Bij, Poetry International en Tirade. Hij was poëziecriticus bij de Volkskrant.

In een interview vroeg Remco Ekkers Menkveld of hij bewust was van de betrekkelijkheid van zijn eigen bestaan en van zijn individualiteit.

Ja, zeer. Maar op de een of andere manier maak ik me daar niet zo druk over. Het is nu eenmaal zo, er is niets aan te doen. Al is het natuurlijk een idioot besef. Ik stuitte ooit op een prachtig motet van een anonieme componist uit de 15de eeuw. Ik dacht: die man heeft een heel leven geleid en dit stuk geschreven en waarschijnlijk een heel oeuvre er om heen en er is niets meer over hem bekend. En er waren toen natuurlijk nog veel meer mensen die geen muziek hebben geschreven. Van hun leven zijn helemaal geen sporen meer over. Met mijn leven gaat het ook zo. Over een aantal jaren zal niemand meer weten dat ik geleefd heb en dat ik van moment tot moment allerlei dingen heb gezien, gevoeld, gedacht en gehoord, dat ik ontroerd ben geweest door een motet uit de 15de eeuw en dat ik van mensen heb gehouden. Dat verdwijnt allemaal. Nou, so what! Er zullen dan wel weer andere dingen zijn voor wie dan leeft.

Erik Menkveld wordt vrijdag aanstaande om 13.00 uur begraven op Zorgvlied.