Martijn

Op verzoek van de veelzijdig getalenteerde auteur Anton Dautzenberg heb ik voor de petitie gestemd die de viezeriken van club Martijn legaliteit zou moeten verschaffen.

Vrijheid van meningsuiting is uiteindelijk een groter goed dan het premature verbod op een dreiging van vunzige handelingen met een jong kind. Zo heb ik het Anton ook geschreven en hij heeft mij met een kort en krachtig ‘Goed’ bedankt voor mijn weloverwogen steun.

Vanavond hoorde en zag ik mijn oud-leerling Thierry Baudet op de tv in het programma Pauw & Witteman, vergezeld van die totaal verkeerde gladjanus Arie Boomsma, die zijn trotse tato’s ditmaal als onbruikbaar voor de gelegenheid had verborgen onder een modieus wollen buisje.

Thierry haalde de roman Lolita van Vladimir Nabokov aan als voorbeeld van een geaccepteerd verslag over een pedofiele verhouding.

Maar Thierry vergist zich hier deerlijk.

In de roman Lolita is de ‘dader’ Humbert Humbert namelijk zelf het slachtoffer en niet de jonge nymphet Dolores Haze. Zij is volkomen superieur aan de zondige verlangens van haar aanbidder en als hij haar in zijn nood bekent wat hij eigenlijk het liefste met haar wil doen, is haar nuchtere antwoord dat ze die spelletjes al veel langer speelt. En Humbert Humbert concludeert dan: ‘What adults did for purposes of procreation was no business of hers.’

En vervolgens verzucht de arme man: ‘My life was handled by little Lo in an energetic, matter-of-fact manner as if it were an insensate gadget unconnected with me.’

De club Martijn heeft hier weinig emplooi, mij dunkt.

L.H. Wiener