De Volkskrant komt er niet helemaal uit, vandaag alweer een stuk over de Volvo van Martin Bril. Je zou haast denken dat hij autojournalist is geweest. Een recapitulatie: het begon allemaal met een stuk van Bert Wagendorp naar aanleiding van de biografie van Astrid Theunissen over de columnist. ‘Hij reed in de nieuwste Volvo in ruil voor het regelmatig noemen van dat merk in zijn stukjes.’ Daarop kwam een reactie van Huib de Vries, die bij Volvo had gewerkt: ‘Wat Martin en ik juist niet afspraken, was dat hij Volvo zo vaak mogelijk moest noemen in zijn columns. Natuurlijk niet. Dat is veel te doorzichtig.’

Ombudsvrouw van de Volkskrant Annieke Kranenburg wijdde op 26 april haar complete column aan de kwestie. Ze had de Volvo’s in de stukjes zitten turven en het merk was maar liefst 29 keer genoemd:

Een aantal keer betrof het een liefdesbetuiging aan zijn tweedehands Volvo. Een keer, op 3 november 2007, bejubelde hij op dusdanige wijze zijn nieuwe Volvo dat het als reclame kan worden opgevat: ‘Hij ruikt als een kind dat net onder de douche is geweest. En hij rijdt als een zonnetje.’

In de laatste alinea worden opeens grote woorden gebruikt:

Hoewel zulke praktijken toen ook werden veroordeeld, is de tijdgeest veranderd. De bankencrisis moest nog beginnen, corruptie en bestuurlijke integriteit waren nog niet zulke grote thema’s als nu. Bovendien lijkt dit soort gesjacher vooral bij deze ene columnist te passen.

Maar het wordt de columnist vergeven door een lezer, omdat hij ‘gewoon een schelm’ was. De hoofdredacteur laat echter weten dat hij van dit soort sluikreclame meteen werk zou maken (hij zou het magazine van de Volkskrant op zaterdag eens moeten lezen.)

Deze week ging Max Pam verder in een verdedigende column.

Hij schreef om gelezen, gezien en gehoord te worden, hij schreef om te laten weten dat hij nog bestond. Dat hij zich voor dat schrijven zo goed mogelijk liet betalen, lijkt mij zijn goed recht.

Maar, belangrijker: Pam heeft Bril nooit in een nieuwe Volvo zien rijden: ‘in werkelijkheid was het een luidruchtig bakbeest, dat er vanbinnen uitzag als een stoffige asbak.’

Vandaag wordt Pam weer gecorrigeerd door Ariejan Korteweg die de schrijver ooit in Frankrijk moest ophalen toen hij te hard had gereden, waardoor zijn papieren ingevorderd waren door de politie, geen rammelbak maar ‘een nog nieuw ruikende woonkamer op wielen, met stoelen met lederen bekleding waarin je wegzakte’.

update 2 mei: Arie Elshout neemt het weer op voor Martin Bril.