Friuli – Laura en Ettore

Ettore was niet zoals andere mannen, vooral vanwege het feit dat hij niet naar andere vrouwen keek. Op straat niet en ook niet op zijn laptop. Geregeld controleerde Laura zijn zoekgeschiedenis, maar geen enkele verdachte site of zoekopdracht te vinden. Ze zou het niet erg hebben gevonden als hij heimelijk porno keek of zijn ogen de kost gaf op straat, zelf keek ze ook weleens porno. Daar wist Ettore niets van, en dat was maar goed ook misschien, maar schuldig kon ze zich er niet om voelen, het was niet persoonlijk.

        Wanneer ze samen een wandelingetje door de Viale XX Settembre maakten, wat ze vaak deden in de namiddag op zaterdag of zondag, met een ijsje in de hand, bespiedde ze hem als er een aantrekkelijk meisje of mooie vrouw langskwam, en dat gebeurde vaak genoeg. Hij toonde hen geen blik waardig. Laura zag dat zij hem wél geïnteresseerd opnamen. Andere vrouwen en meisjes bestonden gewoonweg niet voor hem. Hij had Laura, meer had hij niet nodig, dat had hij ook eens woordelijk verklaard, iets waarvoor ze hem kusjes had gegeven, maar waar ze eigenlijk een beetje ongemakkelijk van was geworden.

        Ettore hield van Laura met een intensiteit die alleen maar leek toe te nemen. Nooit zou ze hem kwijtraken, hij was alleen van haar, vertelde hij haar, al voelde ze juist dat het eerder andersom was, dat zij van hém was. Zij was zijn bezit, hij was bezeten van haar. Af en toe beklemde het Laura, maar doorgaans streelde het ook haar ijdelheid.

        Zij keek op haar beurt wel naar andere mannen, ook in zijn bijzijn, op een manier waarop hij het niet zag uiteraard. Ettore meende haar af en toe te betrappen. Dan ontkende ze. Tijdens één ruzie had ze uit pure wanhoop toegegeven dat ze inderdaad naar andere mannen keek en ze had hem aangeraden ook naar anderen te gaan kijken. Het zou een opluchting zijn volgens haar, in elk geval was het een opluchting geweest om het uit te spreken. ‘Dat is gezond, Ettore!’ riep ze.

        Ettore had haar aangekeken met een walging waaruit afgeleid kon worden dat hij het helemaal niet zo gezond vond, integendeel, dat het hem doodziek maakte dat ze naar andere mannen keek of als hij naar andere vrouwen zou kijken. Ze hadden elkaar, toch?

        De meeste ruzies werden voor het slapengaan weer bijgelegd. Er waren ook enkele die een paar dagen voortduurden. Meestal gaf Ettore uiteindelijk toe dat hij te agressief was geweest en dat hij niet zo wantrouwend moest zijn. ‘Waarom denk je zo slecht over mij?’ vroeg Laura een keer nadat Ettore haar had uitgehoord en ten onrechte had beschuldigd van overspel met een collega-muzikant. Laura was zangeres in verschillende muziekgroepen, een doorn in het oog van Ettore, maar hoe irrationeel hij ook soms ook mocht zijn, hij wist dat hij dit moest accepteren nadat Laura hem een paar keer heel goed duidelijk had gemaakt dat ze met anderen muziek wilde maken, dat dat haar leven zin gaf, en dat hij maar iemand anders moest zoeken als hem dat niet beviel. Ze was streng en gaf maar tot op zekere hoogte toe aan zijn zwakheid. Een tactiek die haar vruchten afwierp. Hoewel hij in herhaling viel, was Ettore zich van zijn schuld bewust. Laura was niet onwillig om hem gerust te stellen tijdens zijn moeilijke buien, maar ze had een natuurlijke verleidelijkheid. Daar kon en wilde ze niets aan doen.

        De jaloezie van Ettore was weliswaar een hevige en op sommige momenten alles verzengende zwakheid, maar het was zijn enige. In bed vond ze het overigens geen enkel probleem om geheel de zijne te zijn.

        In werkelijkheid was Ettore verlegen, lief, en de combinatie met zijn duistere passie maakte hem aantrekkelijk voor Laura. Ook voor enkele van haar vriendinnen merkte ze. Ze was totaal niet jaloers aangelegd, maar als het noodzakelijk was, zou ze haar bezit verdedigen zoals een leeuwin die net is bevallen van haar welpen.

        De vriendjes van haar vriendinnen waren metroseksueel – een metroseksueel was Ettore niet –, en dus meer toegewijd aan zichzelf dan aan hun vriendin, of ze waren schaamteloos onverzorgd in combinatie met een hemeltergende luidheid, apathisch ten opzichte van alles en iedereen, inclusief zichzelf – onverzorgd en lui was Ettore geenszins. Hij had een goed figuur, een sexy baardje, een goede baan (manager op een zakenkantoor) en een aangenaam zachte stem. Als hij al iets zei, meestal voerde Laura het woord, wat ze niet onprettig vond.

        Wanneer Ettore in iets opging, een boek – hij leek meer van boeken dan van mensen te houden – keek ze naar hem en probeerde hem ouder voor te stellen, als vader van haar kinderen, en wat ze dan zag, beviel haar. Geen man zoals haar eigen vader, die bijna het tegenovergestelde van Ettore was: praatziek en arrogant. Haar vader had geprobeerd hem weg te pesten, zoals al haar vriendjes, maar Ettore had zijn schoonvader virtuoos weerstaan en daarmee het respect van zowel hem als haar dochter afgedwongen. Haar andere vriendjes waren zwakkelingen. Al met al was Ettores jaloezie iets waarmee goed te leven viel.

        Laura’s moeder had hem van begin af aan op waarde geschat, Laura betrapte haar soms zelfs op geraffineerd geflirt. Ettore merkte er gelukkig niets van, of hij moest er niets van hebben. Hij had alleen oog voor Laura en voor zijn concurrenten, want overal waar ze samen waren, was er wel een man die in de gaten moest worden gehouden of hij Laura niet voor zijn neus wegkaapte.

        Een tijdje geleden had Ettore op Laura’s aandringen met een psycholoog gesproken. De psycholoog in kwestie had een te volle agenda maar hij wilde best eens kennismaken met Ettore. ‘Ik bel je als er ruimte voor je is,’ had hij na de kennismaking gezegd, vertelde Ettore, maar hij had hem nooit meer teruggebeld. Laura belde de psycholoog om te vragen wat dat te betekenen had. De psycholoog zei: ‘Ettore komt er wel overheen, dat was me meteen duidelijk. En waarom belt hijzelf niet?’

        Laura vond dat een ongepaste vraag. Ze besloot geen psychologen meer bij haar relatie te betrekken; ze zou Ettore accepteren zoals hij was en voor zover het leefbaar was rekening houden met zijn zwakke punt.

        Naarmate de relatie vorderde, voor zover een relatie kan vorderen, verminderde zijn jaloezie. Hij vroeg niet meer elke keer waar ze naartoe ging als ze naar de gang liep om haar jas aan te trekken. De jaloezie was misschien een (begin)fase geweest. Daarom twijfelde ze geen moment om ja te zeggen toen Ettore haar ten huwelijk vroeg tijdens een weekendje in Slovenië.

        Op een woensdagmiddag stond Laura samen met haar moeder in de bruidswinkel Atelier Aimée Trieste in de Via Armando Diaz. De huwelijkslocatie was al bekend – kasteel Miramare, waar ze voor het eerst met elkaar hadden gezoend – maar de geschikte bruidsjurk was na een aantal bruidswinkels nog steeds niet gevonden.

        ‘Is die niet wat te strak?’ vroeg haar moeder.

        Laura keek in de spiegel en wat ze zag, beviel haar. De jurk zat haar als gegoten.

        ‘Ik wil een sexy jurk, mama, ik vind hem mooi.’

        Haar moeder bekeek haar nog eens van top tot teen met een keurende blik. ‘Weet je zeker of Ettore dit mooi zal vinden?’

        Ze bleef naar zichzelf kijken en als ze eerlijk was, kon het haar niets schelen wat Ettore van de jurk zou vinden. Die avond vertelde ze hem dat ze haar trouwjurk had uitgekozen.

        ‘Hoe ziet hij eruit?’ vroeg hij.

        Hij was in een slecht humeur, merkte ze. De laatste tijd had hij het niet meer zo naar zijn zin op zijn werk.

        ‘Ik verklap niks,’ antwoordde ze, ‘wacht maar af.’

        ‘Strak?’ Ettore keek haar aan zoals hij haar lange tijd niet had aangekeken. Als een stuk vuil.

        ‘Ettore, het is een verrassing,’ zei ze. Ze stond op en liep naar het balkon. Ze was gestopt met roken – na het huwelijk zou het kind snel komen – maar nu kreeg ze een onweerstaanbare zin in een sigaret.

        Ettore begon de tafel af te ruimen en zij liep naar de voordeur. Het was een mooie lenteavond, dus ze kon zonder jas naar buiten. ‘Waar ga je heen?’ vroeg Ettore, die plotseling in de hal stond met een blauw keukendoekje in zijn hand. Laura zag de blauwe kleur en dacht aan de baby. Ettore was in feite een moeder. Een moeder had ze al.

        ‘Naar de kerk,’ zei ze, en ze liep weg.

        De oude Ettore was weer terug, alsof alle gesprekken over het onderwerp niets hadden geholpen.

        Bij een tabaccaio in een straat waar ze nooit kwam, kocht ze een pakje Marlboro light en een pakje condooms. Voordat ze ging trouwen moest ze dit doen, Ettore had er zelf om gevraagd. Ze belde Guido, een jongen met wie ze afspraakjes had voordat Ettore in haar leven was gekomen. De afspraak was snel gemaakt. Het neuken voelde als een bevrijding, nu pas was ze klaar voor Ettore.

        Toen Guido Laura uitgeleide deed, stond de bruidegom in spe voor de deur. Hij schoot zijn mededinger neer. Laura had een sigaret in haar mond en inhaleerde.

        ‘Roken is niet goed voor de baby,’ zei Ettorre, en daarna schoot hij zichzelf door de mond.

Johannes van der Sluis

Volgende week: Campania