Een aardschok voor de L.H. Wiener-volger: in het boek In zee gaat niets verloren en in De verhalen (1142 bladzijden verzamelde verhalen) is de schrijver afgestapt van zijn ‘ies’-uitgangen van woorden daar waar de officiële spelling ‘isch’ voorschrijft. De schrijver desgevraagd:

Inderdaad, op verzoek van mijn uitgever heb ik die lichtelijk puberale neiging om al wat Duits is in mijn taalgebruik te weren, beëindigd. Men moet toch eens trachten volwassen te worden, of althans net te doen alsof.

Ik heb mij nu geheel geconformeerd aan het Groene Boekje.

Het gaat tenslotte om het wat, niet om het hoe, zoals ook een vrouw van binnen mooier kan zijn dan van buiten, al is het meestal andersom, zoals met alles.

Een jaar geleden hield Wiener nog vast aan zijn eigen spelling. In een interview over het verhaal ‘Het satanisch geheugen’ zei hij:

Ik heb een grote hekel aan de –isch uitgang bij adjectieven. Dat is de schuld van de Duitse taal, die ik bijna niet kan verdragen. Ik weet niet waarom, want Duitsers kunnen er toch ook niets aan doen dat ze Duits moeten spreken? Maar die –ies spelling is de enige vrijheid die ik me permitteer en dan nog alleen in mijn literaire werk, niet in ‘normale’ correspondentie. Het is een soort gespletenheid, vrees ik. Voor het overige houd ik mij strikt aan het Groene Boekje. En met die vertalingen loopt het zo’n vaart niet. Trouwens, in geen enkele andere taal dan het Duits kent men die lelijke –isch spelling. Er zit gelukkig behoorlijk de sleet in, want wij schrijven nu toch ook niet meer Nederlandsche Bank en Nederlandsche spoorwegen? Dit probleem lost zich gaande de tijd vanzelf wel op.

Die tijd is met de verschijning van de twee nieuwe boeken dan aangebroken. In zee gaat niets verloren en De verhalen verschijnen volgende week naar aanleiding van twee jubilea: L.H. Wiener werd afgelopen maandag 70 jaar en hij is dit jaar 50 jaar schrijver.