Maandag 13 april is Nobelprijswinnaar Günter Grass overleden. Naast een groot schrijver was Grass een man met een controversieel verleden (hij was lid van de Waffen-SS in de Tweede Wereldoorlog) en iemand die wegens commentaar op Israël dat land niet meer in mocht. Hoe reageert de internationale pers op zijn dood?

Duitsland rouwt om de dood van een van de grootste Duitse auteurs (‘Grass is voor Duitsland wat Sartre is voor Frankrijk’). In Die Zeit wordt Grass herdacht als grootse stilist en verhalenverteller. De Süddeutsche Zeitung verdedigt zijn controversiële verleden en roemt hem in vele eerbetonen. Ook de Duitse Huffington Post heeft een handvol van deze reacties verzameld.

De Britse auteur Salman Rushdie rouwt publiekelijk om de dood van zijn goede vriend in een publicatie in de New York Times. Hij neemt het voor hem op:

When people threw slurs at him—Nazi, anti-Semite—I thought: let the books speak for him, the greatest anti-Nazi masterpieces ever written, containing passages about Germans’ chosen blindness toward the Holocaust that no anti-Semite could ever write.

In Israël zijn ze minder rouwig om het overlijden van Günter Grass. De Jewish Daily Forward plaatst een stuk over de hypocrisie van Grass en noemt zijn gedicht ‘Was gesagt werden muss’ een ‘awful poem’.

Israel National News herinnert Grass vooral om zijn verleden als nazi. Gunter Grass is nog steeds geen geliefd persoon in Israel, zo blijkt uit de reacties van lezers op het artikel:

reacties israel national news

The Guardian beschouwt de zaak met iets meer afstand en publiceert een artikel over de houding van Duitsland tegenover haar verleden:

If even the great moralist Grass had blind spots in his view of his nation’s history, what about the rest of the country? On the other hand, perhaps the case of Grass illustrates that it was sometimes those Germans who lectured others most loudly about the need to engage with the past who were themselves trying the hardest to escape from it.