Recensie: Marion Pauw – Grijs gebied
Een vreemde vogel in een dierenwinkel
Het oordeel over de Boekenweekgeschenken van de laatste jaren is doorgaans positief, het boekje dat je krijgt is vaak een echt cadeau. Het boekje dat tijdens de Maand van het Spannende Boek wordt weggegeven, is – op die van Charles den Tex in 2010 na – meestal een klap in het gezicht.
Dit jaar is het cadeauboek geschreven door Marion Pauw. Grijs gebied heet het en het gaat over een verkrachter die het meisje Naomi onder een viaduct van de fiets trekt, in elkaar schopt en deels verminkt. De dader vlucht weg als een dappere gymleraar te hulp schiet. Een wat bangere buurtbewoner is net te laat om held te zijn. Sterker nog, de aan slapeloosheid lijdende Albert wordt later zelfs hoofdverdachte van de politie. Naomi is de rest van het boekje slachtoffer en Albert zint op een manier om de echte dader op te sporen en – spoileralert – met behulp van een autistische jongen en achtervolging in een stadsbus lukt dat ook nog.
Hoera.
Je hoopt alleen dat er ook wat spanning in het verhaal zit, maar helaas heeft Pauw er een komisch boekje van gemaakt. Vooral Albert en zijn vrouw zijn een komisch duo met hun gemopper en gescheld op elkaar. Ik citeer even een paar zinnen uit hun dialoog: stel je man is ’s nachts de deur uit geweest, is min of meer getuige geweest van een verkrachting en is door de politie verhoord. En als hij dan eindelijk thuiskomt en alles vertelt aan zijn vrouw Ans, dan reageert die als volgt:
‘O,’ zei Ans. ‘Nou lekker is dat. Wel een beetje dom van dat meisje, als ik het mag zeggen. Iedereen weet toch dat je daar niet ’s nachts moet fietsen. En helemaal niet als meisje alleen. En dan die strakke broekjes die ze tegenwoordig allemaal dragen… Dat is toch een beetje vragen om problemen. Het verbaast me eerlijk gezegd dat er niet al veel eerder iets is gebeurd. Ze hadden daar al lang iets moeten doen. Betere verlichting of voor mijn part dat hele ding ’s nachts afsluiten, want het is niets dan ellende daar. Ik zei je toch dat er laatst twee junkies aan het schreeuwen waren? Op klaarlichte dag nota bene. Alsof ze levend gevild werden, niet normaal gewoon.’
En zo dreutelt dat nog een tijdje door. Het moet wel om te lachen zijn, want je kunt toch niet serieus iemand op deze manier sprekend opvoeren in een boek. Lees het eens hardop voor en je hebt volkstoneel van vijftig jaar geleden.
De komische dialogen blijven niet beperkt tot het echtpaar. Albert komt de verkrachter op het spoor en weet dat hij vaak in een dierenwinkel komt. Hij ondervraagt de eigenaar.
‘Er komen hier zoveel klanten, weet u. Veel vogelliefhebbers. Vogels zijn mijn specialiteit. mensen komen hier van heinde en verre voor mijn sierduiven, kanaries, parkieten, dwergpapegaaien, fazantjes, vinken, kwarteltjes…’
‘Ja, stop maar,’ zei Albert. ‘Maar misschien kunt u even nadenken over een bepaalde klant die hier gisteren is geweest. Zelf nogal een vreemde vogel, als u woordgrappen kunt waarderen.’
‘U bent niet de eerste die die grap maakt,’ zei de man verveeld.
Dit is een dialoog uit Jiskefet, maar dat programma was bedoeld om te lachen.
In de aanloop naar deze Maand van het Spannende Boek mochten verslaggevers Marion Pauw interviewen. Er zaten twee constanten in die interviews. Allereerst was de schrijfster zelf onlangs een beetje slachtoffer geworden toen ze een slag in haar gezicht had gekregen. Daarnaast vertelde ze dat ze gaat stoppen met schrijven. We kunnen die laatste keuze alleen maar respecteren. Of, om met onze buschauffeur te spreken:
‘Hou je kop nou es!’ zei Albert. ‘Ik kan even niet meer tegen dat geouwehoer van jou.’
Coen Peppelenbos
Marion Pauw – Grijs gebied. CPNB, Amsterdam. Bij besteding van meer dan € 12,50, krijgt u het boekje cadeau.
Helemaal met deze recensie eens. Waarom dit boek een \”literaire thriller\” wordt genoemd is mij een raadsel. Ik zou het eerder onder dezelfde strandlectuur scharen als de Bouquet-reeks. Het verhaal zit zo boordevol stereotypes, clichés en tenenkrommend flauwe dialogen dat ik welhaast vermoed dat mevrouw Pauw er evenlang over heeft gedaan om het te schrijven als ik om het lezen, anderhalf uur…. Gelukkig krijg je deze 94 bladzijden tellende papierverspilling gratis bij iets wat je toch al moest hebben, dus ik kan het zonder enige wroeging bij het oud papier doen zodat het via de recycling toch nog z\’n nut heeft.
De heer Peppelenbos lijkt mij toch erg veel aan zijn eigen werk te willen refereren.
Er bestaan ook mensen die kletsen zoals Marjan dat beschrijft. Ik vind dat zij aardig weergeeft wat er zoal aan kroegpraat rondzingt. Wellicht dat Coen zich niet in die kringen begeeft, maar ze bestaan wel weet ik uit eigen ervaring. En ach, literatuur, het zou wat, wie bepaalt dat eigenlijk? De hokjes bepaler zeker?
Actueel verhaal, maar kan totaal niet het moraal overbrengen wat nodig is bij dit onderwerp. Leuk boek voor de huismoeder om nog ongeruster te worden over haar dochter. En eventueel ook voor de dochter om zich af te zetten tegen dit slappe moraal.
Ik struin heel internet af naar recensies over dit boekje. Men vindt een recensie schrijven kennelijk moeilijk want de meesten schrijven iets over de inhoud maar die weten we al. Ik wil een eigen mening van de lezer horen. Binnen het uur had ik het uit, nergens vond ik het spannend of origineel. Soms gewoon saai en slaapverwekkend en heel soms lachwekkend en welke volwassene krijgt nog narcose (anesthesie) via een kapje?? Het echtpaar Alfred en Ans lijkt wel in de jaren vijftig van de vorige eeuw te leven. Wie of wat heeft Marion Pauw als voorbeeld gehad? Ik kon me er helemaal geen voorstelling bij maken. Ook mijn boekje ligt al bij het oud papier net als J. van Roijen hierboven. Ik hoop dat het boek waarbij ik dit kreeg veel en veel beter is.
Wat een gewauwel! En zo\’n iemand krijgt het voor elkaar om gepubliceerd te worden. Inderdaad, tenenkrommend, clichë\’s (natuurlijk komen de andijvie, hutspot, sperciebonen en karbonaadjes weer aan bod). Die verschrikkelijke dialogen tussen Albert en Ans. Het afraffelende einde dat nergens op slaat. Er zit totaal geen spanning in dit verhaal. Maar ja, eenmaal bij een uitgever binnen. Dan wordt alle shit die je schrijft uitgegeven.
Fijn om te horen dat mevrouw Pauw stopt met schrijven.
Inderdaad, wat een inzicht heeft mevrouw Pauw! Het heeft even geduurd maar nu heeft ze door wat iedereen al heel erg lang wist. Dat ze niet kan schrijven. Opgeruimd staat netjes.
Met toenemende verbijstering las ik bovenstaande recensie. En daarna ook de instemmende reacties erop. Het slot ervan overschrijdt de grenzen van het fatsoen.
Als u meent zich elitair te moeten opstellen in uw schrifturen dan moet u dat vooral doen, meneer Peppelenbos. Het komt mij voor dat u het aloude spreekwoord \”schoenmaker blijf bij je leest\” onvoldoende in praktijk brengt. Richt u maar uitsluitend op hoogdravende literatuur, dat is u wellicht meer toevertrouwd.
Nou iemand die zo\’n lorboek schrijft en dan ook nog publiceert, en een leuke gage opstrijkt, verdient geen respect als schrijfster. Bij die nieuwe VenD worden nog een paar cassières gevraagd. Kan juffrouw Pauw gelijk aan de slag.