Zojuist werd bekend dat Armand is overleden. Armand is 69 jaar geworden. Als eerbetoon aan hem herplaatsen we een tekst van Erik Nieuwenhuis.

Wat ons brengt op die andere hit uit 1966. Het verhaal van dubbeltjes die nooit kwartjes zullen worden. Ik ontdekte het pas toen ik al een jaar of zestien was en omringd door meisjes wier pa in een grotere kar reed dan de mijne. (Nog steeds een fiat, een okergele nu). Achteraf had het een onsje minder gekund met dat ‘omdat je niet gewend bent / om te vreten van de straat’, natuurlijk. Bij ons thuis was er op zondag altijd een doorregen runderlapje en als je geluk had perziken uit blik met Klopklop d’r over. Maar

Jouw moeder die ik moest aanhoren met haar achterlijk gezeik / Over de studie van je broer

En dat je pa zo’n succesvol zakenman was / Met andere woorden wat ben jij een boer

en dat dan gezongen in de ruwe-bolster-blanke-pit taal van een gewone arrebeijersjongen, dat ging d’r in als koek bij jongens zoals ik. Saillant detail: dat ‘wat ben jij een boer’ heb ik twee keer in het echt te verstouwen gekregen. Armand gaf ons, de jongens uit de achterbuurten die door een gat in de onderwijswetgeving ineens in de klas zaten met de geestesadel van weleer, een stem.

Er zijn natuurlijk meer zangers die op hetzelfde orgel spelen. Maar er zijn twee belangrijke verschillen tussen bijvoorbeeld John Lennons Working class hero en Where do you go to my lovely van Peter Sarstedt: het ontbreken van de slachtofferige toon enerzijds en de geloofwaardigheid van degene die het zingt. Sarstedt (met z’n gebloemde stropdas) en Lennon (met z’n intellectuele brilletje) zingen over de realiteit van iemand anders. Armand zong over zichzelf, in zijn eigen, zelfbewuste straatvocabulaire en daarmee veel meer over ons dan de andere protestzangers (Bruce Springsteen buiten beschouwing gelaten) die de onderkant van de samenleving als niche hadden ontdekt. Authenticiteit is een vies woord, maar kijk hier eens naar: (op 1:28: wat zou er van dat meisje geworden zijn?).

Op wikipedia staat: ‘Armand (…) is de Nederlandse protestzanger die ook wel ‘de Nederlandse Bob Dylan’ genoemd wordt.[bron?]’

Dat laatste kunnen we meteen wel even regelen: Armand is de Nederlandse Bob Dylan.

Niemand zal hem ooit nomineren voor de Nobelprijs. Maar ik durf nog wel verder te gaan: Dylan is de Amerikaanse Armand, een zanger die na een afgebroken studie op zoek moest naar een eigen stem die de protestzanger uit Eindhoven allang gevonden had en die hij zijn leven lang in woord en gebaar trouw is gebleven.

Afbeelding: still youtube