In de laatste uitzending van het jaar maken de recensenten van de Nieuwsshow de balans op van het literaire jaar. Dat levert interessante uitspraken op. Onno Blom die niet zijn beste boek wil kiezen omdat hij zich verzet tegen het idee dat ‘literatuur een wedstrijdje is’, ongeveer een minuut nadat hij gezegd heeft dat hij in de jury van de Libris Prijs zit. Ingrid Hoogervorst die zegt dat ze De brieven van Frans Kellendonk maar ‘gewoontjes’ vindt, ‘eerlijk gezegd ontzettend onder de maat.’ Jeroen Vullings heeft De brieven niet gelezen.

Ook interessant de vraag: welk boek heeft ten onrechte de bestsellerlijsten gehaald? Onno Blom heeft een hekel aan BN’ers die zeggen dat ze er wel een boek over kunnen schrijven en het vervolgens ook doen. ‘Meestal is het toch echt heel verschrikkelijk.’ En dan komt er een rare overgang:

OB: Ik was ook nogal getroffen door het feit dat Astrid Roemer de P.C. Hooftprijs heeft gekregen.

IH: Dat vond ik ook héééél…

OB: Ik weet niet of jullie haar laatste boek van tien jaar geleden hebben gelezen, maar daar word je dus echt zo ontzettend moe van. De meest verschrikkelijk roman.

Peter de Bie: Waarom?

Mieke van der Weij: Je bedoelt [lawaai].

OB: Nou dat is politiek, ze willen aandacht hebben voor Suriname, de Caraïbische gebiedsdelen, literatuur over de grenzen. Ze hebben een politieke beslissing genomen om iemand, want ja, want wie is daar nog in leven die kan schrijven, de prijs te geven?

MvdW: Maar er zijn toch wel schrijvers uit die overzeese gebiedsdelen die goed werk hebben afgeleverd?

OB: Ja, geweest, Arion, onlangs overleden.

JV: Tip Marugg.

OB: Tip Marugg, dat is geweldig werk. Boeli van Leeuwen. Ik ken echt wel een aantal heel goede schrijvers.

MvdW: Maar die leven niet meer?

OB: Nee. Die leven niet meer en om nu, omdat je zo graag wilt dat het bestaat, iemand een prijs te geven waarvan je literair zou zeggen: nou…

MvdW: Ben je het daarmee eens, Jeroen? Met Onno.

JV: Nou, ja en nee. Het heeft iets van een ideologische bekroning, met maatschappelijk wensdenken heeft het te maken. Aan de andere kant: zij schrijft wel heel mooie zinnen. Ze heeft een wat experimentele vorm. Als je daar doorheen kijkt dan zie je dat ze in al die boeken tezamen eigenlijk de geschiedenis van Suriname, zelfs een toekomst van Suriname chroniqueert en dat vind ik wel mooi. Maar, ja als we heel streng zijn: een P.C. Hooftprijs dat is natuurlijk voor de allerallerallergrootsten: ik was hier nooit op gekomen om deze te tippen.

OB: Maar die zinnen lopen echt helemaal in het honderd, allemaal uitroeptekens!

IH: Ik vind die inhoud ook zo clichématig. Je ontkomt niet aan de slechte Nederlander, de koloniaal, de blanke die de Surinamers [fout verhandelt?…]

JV: Het is wel meer dan dat…

IH: Op een gegeven moment gaat het daar zo, dan zo, wat voor mooie stijl dan ook, maar het verhaal wordt daardoor ondergesneeuwd.

De Nieuwsshowrecensenten kunnen nog wel een rijtje schrijvers noemen die de prijs veel meer verdienden. Luister de hele uitzending hier na.