Fotoreportage: Brievenboek Nanne Tepper gepresenteerd
In de bovenzaal van De Sleutel, een horecagelegenheid te Groningen met gruwelijke kitsch aan de muur, werd gisteren De kunst is mijn slagveld gepresenteerd, een verzameling brieven van de in 2012 overleden Nanne Tepper. Toet literair Nederland was aanwezig, voor zover niet aanwezig op Vers voor de Pers, evenals de ouders van Nanne Tepper en zijn vriendin Sonja, een van de motoren achter het boek. Er waren diverse sprekers, maar de microfoon ter plaatse liet steeds het kopje hangen, waarschijnlijk om de kunst aan de muur ook niet te hoeven zien.
Mizzi van der Pluijm kende Tepper nog uit haar begintijd als uitgever en wist meteen dat ze met een groot literair talent te maken had.
De literatuurwetenschappers Jack van der Weide en Wilma Siccama lazen uit hun correspondentie met Tepper, die op zich al enkele honderden brieven kende, één lange brief voor.
Kees ’t Hart beschreef hoe hij in Brabant een subsidie uit Brabant binnensleepte van 10.000 euro voor Arjen Duinker, Nanne Tepper en zichzelf en vroeg Tzum daar verder niet over te berichten.
Samensteller Nick ter Wal bedankte iedereen, vooral de mensen die gevochten hadden om de correspondentie zo uitgebreid mogelijk te maken. De pil van 750 bladzijden bevat slechts een deel van de enorme overvloed aan brieven die bestaat.
En hij bood vervolgens het eerste deel aan aan de ouders van Nanne Tepper, waarna de moeder van Nanne Tepper ook nog een kranig dankwoord uitsprak.
Waarna het drinkgelag begon en iedereen zijn ogen kon afwenden van het slagveld aan de muur en het boek De kunst is mijn slagveld aanschafte. Buiten was het inmiddels donker geworden. Het Reitdiep glinsterde.
