Alleen op stap met velen

Op weg naar Sofia houdt William Strobbes debuut De weg naar Compostela me gezelschap. Twee en een half uur heeft het vliegtuig nodig om de afstand Eindhoven- Sofia te overbruggen. Een snelle berekening doet me beseffen dat Strobbe te voet ongeveer 110 dagen nodig zou hebben voor deze afstand.

De man die het podium betreedt, lijkt zonet de eindmeet van zijn wandeling bereikt te hebben. Met zijn lange grijze haren en wilde baard lijkt de auteur zijn wandelverleden nog niet afgeschud te hebben. Op zijn vraag aan het publiek wie al een stuk van de Compostelaroute gewandeld heeft, gaan enthousiaste handen de lucht in. Wie het in de nabije toekomst van plan is? Andere, maar even enthousiaste handen veren op. Wat trekt mensen aan om deze mythische tocht (al dan niet gedeeltelijk) aan te vatten? Een stukgelopen relatie, een burnout of, zoals bij Strobbe, gezondheidsproblemen zijn meestal knipperlichten dat men niet goed bezig is. Een voettocht naar Compostela biedt op dat moment een mogelijkheid om de drukte achter zich te laten. Blik op oneindig en stappen, het landschap aan je voorbij laten trekken. Regen geselt het lichaam of hitte schroeit genadeloos de huid. Elke stap brengt je dichter bij je doel. De weg naar Compostela, het debuut van William Strobbe, dat op 10 februari op Landgoed De Horst te Driebergen boven de doopvont gehouden werd, is zijn neerslag van een voettocht die hem van Cahors naar Compostela voerde, een camino (wandelweg) van 1350 kilometer.

de weg naar strobbe Wie op bol.com de zoekterm Compostela intikt, staat verbaasd van de grote hoeveelheid boeken die reeds aan dit onderwerp gewijd zijn. Wat bezielt een uitgeverij dan om zich te wagen aan een zoveelste reisverhaal? Omdat Strobbe een observator van het detail is. Glibberige bergpaden, verzengende vlaktes of het terras van een pittoresk Frans dorpje, de auteur beschrijft ze met een passie waardoor je over zijn schouder meekijkt. Tijdens zijn dagwandelingen dwalen we niet alleen langs de Franse en Spaanse camino, maar ook door zijn gedachtewereld.

Ik maak vandaag een korte tocht. Het is altijd goed iets compleet rustig te doen. Tijd nemen om stilte toe te laten. Niet dat het wandelen dat niet doet. De zenmonniken ‘luisteren naar het groeien van de stenen’. Een levenskunst en bijzonder intensieve meditatieve uitdaging.

Dergelijke zinnen laten je stilstaan, verplichten je inderdaad om buiten te gaan en te luisteren naar wat er (niet) is. Maar de reis naar Compostela betekent niet alleen contemplatie, de tocht is ook een fysieke beproeving. Telkens weer je lichaam oppeppen om de dagelijkse kilometers weg te schrappen op zoek naar de volgende rustplaats: soms een bed in een ruime slaapplaats, op andere momenten een kamer waar de tijd reeds decennia stilstaat en deel van het behang geworden is. In de stilte van het avondrood beschrijft Strobbe op zijn Blackberry zijn dagelijkse ervaringen. Het kleine klavier wordt het klankbord dat in het gezelschap van een fles wijn, de dagelijkse gebeurtenissen naar het thuisfront stuurt.

Laat ons eerlijk zijn, in deze digitale tijden is het soms onmogelijk om alleen te zijn. Ook in dit boek wandelen vrienden en kennissen met de auteur mee. Sommigen doen dat letterlijk, anderen hebben een commentaar toegevoegd aan een bepaalde dag. Op deze manier treedt niet alleen de mens, maar ook de tekst in conversatie met zichzelf. Poëzie, beschouwingen en herinneringen walsen in volmaakte eenheid om elkaar heen: van lichte tred tot passionele omhelzing, van een vluchtige ontmoeting op een terras tot een diepgaande reflectie over karma. Strobbe is geen Nooteboom die zijn reiservaringen tot literaire pareltjes weet om te buigen. Evenmin is hij een Coelho die een spiritueel pad bewandelt. Strobbe is een gewoon mens, een observator die op een gegeven moment gekozen heeft zijn leven een andere wending te geven. Compostela was niet het doel, de tocht op zich werd zijn doel. ’s Avonds op een terras beschrijft hij zijn ervaringen van die dag. Geen hoogdravende taal, wel een diepe inkijk. Op deze manier ontpopt Strobbe zich tot een chroniqueur van het gewone, een flaneur in wandelkledij.

Wakker worden in een kamer met zes heeft zo z’n eigen sfeer. Reeds rond 6.30u geschuif en geritsel. Vervolgens beweegt de eerste zich naar de plek der behoeften.

Onder de brandende zon passeer ik vandaag een Spaanse vrouw op espadrilles. Met verwondering vraag ik haar of dit comfortabel stappen is? (…) Het ritme van stappen met de goedkope sletsen aan de voeten kan ik nauwelijks bijhouden.

Uitgeverij Elmar heeft met De weg naar Compostela een fraai reisverhaal afgeleverd. Vormgeving en mooie kleurenfoto’s maken van dit boek een aangenaam plekje om even in te vertoeven. Alleen spijtig dat de eindredactie strakker kon. Een aantal taalfoutjes bleven achter in het boek. En Strobbe gebruikt nogal vaak werkwoorden die onderstrepen wat hij ondergaat (ik zie, ik hoor, …) Maar ja, dat is dan ook het oordeel van iemand die achter een groot beeldscherm zit en niet van iemand die een ervaring op een Blackberry wil delen na een ganse dag stappen.

Yves Joris

William Strobbe – De weg naar Compostela. Elmar, Delft. 152 blz. € 18,95.