Recensie: Simon de Waal – Vector
Zuchten, glimlachen, hoofdschudden en schouders ophalen
Zuchtend overhandigde Ustino hem zijn legitimatiebewijs. Ustinov zuchtte machteloos en keek naar de klok. ‘Verdomme…’ verzuchtte Alex. Alex zuchtte. Alex zuchtte, terwijl de man de slingerende Roetersstraat in liep en uit het zicht verdween. Jehven zuchtte. ‘Het is wel mooi toch?’ zuchtte Sarah, terwijl ze om zich heen naar de eeuwenoude panden keek. Hij zuchtte, rukte de deur van de taxi open, trok de chauffeur eruit en gooide hem op de grond. Alex zuchtte, wanhopig.
Zijn hart ging als een razende tekeer.
‘Je bent oud geworden,’ glimlachte hij. Ze knikte en glimlachte vreugdeloos. Dat ging steeds, iedere keer als ik het zag, gepaard met een klein glimlach. Een glimlach die weliswaar verdrietig was, maar tegelijkertijd vol zat met mooie herinneringen aan Robert. Net zo’n glimlach als ik bij jou zag, daarnet. Door haar opwellende tranen heen moest Ann glimlachen om de kinderlijke logica van haar dochter. Ann glimlachte. Hij knikte glimlachend naar haar en liep door naar binnen. Nu vervaagde haar glimlach iets. Ze schudde meewarig glimlachend haar hoofd. Een minzame glimlach en een afgemeten hoofdknik in Alex’richting. Langzaam gleed zijn blik van Alex weg, al bleef de lichte glimlach op zijn gezicht hangen. ‘Hello Alex,’zei de man, dezelfde vette ‘L’, dezelfde minzame glimlach. Weer die minzame glimlach. De minzame glimlach van de Rus verdween, en maakte plaats voor een onderzoekende blik. Maar hij vreesde dat de Rus toch voor de deur zou blijven staan, aan de overkant op de stoep, de glimlach op zijn gezicht, starend naar zijn ramen. De Rus staarde hem aan en glimlachte. Jehven glimlachte en knikte toen hij begreep wat Alex eigenlijk bedoelde. Bij het zien van Alex verscheen die onvermijdelijke glimlach op zijn gezicht. Zijn glimlach was verdwenen, zijn ogen iets toegeknepen, lippen strak opeengeperst. Jehven kon een glimlach niet onderdrukken. Alex glimlachte nerveus. Opland kan erom glimlachen. De verpleegkundige glimlachte. Ze glimlachte meelevend. Toen hij het verbaasde gezicht van Alex zag, glimlachte hij. Bob glimlachte. Bob glimlachte. Bob glimlachte. Alex draaide zich om, en daar stond Jehven, met die glimlach om zijn lippen. Jehven glimlachte. Toen Alex dichterbij kwam, zag hij de glimlach op het gezicht van zijn vader, alsof die in zijn laatste momenten precies had geweten was hij was, en bij wie.
De onrust gierde weer door zijn lijf.
Ustinov schudde zijn hoofd. Ze schudde haar hoofd. Alex schudde langzaam zijn hoofd. Hij schudde zijn hoofd. Alex schudde zijn hoofd om zoveel ongelukkig toeval. Hij schudde zijn hoofd. Jehven schudde zijn hoofd. Alex keek naar de foto en schudde zijn hoofd. Alex schudde zijn hoofd. Alex schudde zijn hoofd. Sarah schudde haar hoofd. Jehven schudde zijn hoofd. Alex schudde zijn hoofd. Zijn vader keek peinzend, maar schudde toen zijn hoofd. Zijn vader schudde zijn hoofd. Bob schudde zijn hoofd. Bob schudde zijn hoofd. Maar Ann was in shock en kon alleen maar met haar hoofd schudden. Alex schudde zijn hoofd, liep naar de keuken en begon een broodje voor zichzelf te maken.
De zenuwen joegen door zijn lichaam.
Sarah haalde haar schouders op. Alex haalde zijn schouders op. Alex probeerde nonchalant zijn schouders op te halen. Jehvkin Bulikin trok zijn wenkbrauwen en schouders een fractie van een millimeter op en keek even weg van Alex […]. Jehven haalde zijn schouders op en staarde naar de ober die eraan kwam. Jehven haalde zijn schouders op met een gepijnigde blik. Jehven haalde zijn schouders op. Hij haalde zijn schouders op, waarna ze de deur verder opendeed en een uitnodigend gebaar maakte. Alex haalde zijn schouders op. Opland haalde zijn schouders op. Jehven haalde zijn schouders op. Alex haalde zijn schouders op en besloot er verder voor altijd over te zwijgen.
Coen Peppelenbos
Simon de Waal – Vector. CPNB/Lebowski, Amsterdam. 96 blz. Het geschenkboek voor de Spannende Boeken Weken 2016 is t/m 19 juni gratis te krijgen bij aankoop van een Boek.
Ha, een bespreking zonder één woord van de bespreker. Dat zou vaker moeten voorkomen.
En toch heel duidelijk.
Origineel, maar ook wel een klein beetje flauw. Zo achter elkaar gezet lijkt het allemaal heel wat – maar omgerekend één \’zucht\’ of \’schouderophalen\’ per 10 bladzijden tekst is acceptabel in welk boek ook. Misschien wordt er wat meer geglimlacht of schouders opgehaald, maar komaan, we hebben het hier niet over een literair werk. Dit vergt ook een beetje tussen die regels doorlezen. Ik heb me er best mee vermaakt.
Hartelijk dank, Coen. Een wijze les, en een mooi en handig lijstje om in het achterhoofd te houden bij het schrijven van mijn nieuwe boek, Nemesis.