Nieuws: Annelies Verbeke verbijsterd door recensie van Janet Luis die verhalen in compleet ander land plaatst
Afgelopen vrijdag besprak Janet Luis de verhalenbundel Halleluja van Annelies Verbeke in NRC Handelsblad. Drie sterren ballen kreeg het boek waarin Luis vooral de verschillende ‘mensjes’ van Verbeke bespreekt. Verbeke reageerde op Facebook op deze bespreking waaruit bleek dat de recensente niet door had dat sommige verhalen niet in ‘een onduidelijk Afrikaans land’ afspelen, maar in Brussel.
Natuurlijk vindt iemand het dan niet chique om te reageren op recensies. Daar moet je als schrijver boven staan, schrijft een van haar Facebookvrienden:
Voor de reeks Privédomein houd ik een dagboek bij. Dit schreef ik op 17 december:
Vanmorgen herlas ik de recensie van mijn boek die gisteren in NRC Handelsblad stond. Ook Janet Luis begint weer met het befaamde lijstje: nier (wel of niet waar?), Martijn, Quiet 500, blablabla. En dat lijstje dient vervolgens als sleutel voor de interpretatie van mijn boek. Mijn buitenliteraire activiteiten móéten de inhoud verklaren. En dus volgt een oppervlakkige, eendimensionale bespreking. (Drie bollen.) In mijn boek heb ik Tamalone, het hoofdpersonage uit de romantische zwerversromans van Arthur van Schendel, getransponeerd naar deze tijd. Van Schendel schreef zijn boeken begin vorige eeuw, een bezielde tijd – en dat vindt zijn weerslag in de literatuur, en dus ook in de tekening van Tamalone. Een eeuw later heeft de tijdgeest een grimmiger gezicht gekregen. Hoe reageert de literatuur daarop? Tamalone is bij mij een geïsoleerd levende schrijver die van de een op de andere dag blind is geworden. Noodgedwongen moet hij zijn ivoren toren verlaten. Gedesoriënteerd schuifelt hij voorzichtig door de stad, bang om gezien te worden. Weerloos, flets. Het allegorisch karakter ligt er duimendik bovenop, maar geen recensent die het oppikt. Volgens Luis speelt het boek zich in Tilburg af. Huh? Ik woon in Tilburg, dus dat zal het zijn. Verschillende episoden heb ik gesitueerd in Italië; het zijn de contrapunten in het boek waarin de Tamalone van Van Schendel en die van mij elkaar ontmoeten – en die de ‘blindheid’ laden.
Wonderlijk allemaal, als dit klopt… Janet Luis zat in diverse literaire jury’s, onder meer van de Constantijn Huygensprijs, en was voorzitter van de P.C. Hooftprijs-jury die Charlotte Mutsaers bekroonde. Dat word je toch niet zomaar?