Agatha Christie maar dan anders

De Nieuwe Erfgenaam is het tweede boek dat Sophie Hannah in opdracht van de nazaten van Agatha Christie schreef. Ze kreeg in 2014 de eer om de detective Hercules Poirot tot leven te wekken in The Monogram Murders, dat een redelijk succes kende. Hannah mocht verder en plaatste de Belgische superdetective in zijn vertrouwde omgeving: een weekend op een landgoed met een bijzondere familie en een raadselachtige moord. Gelukkig logeert daar ook Edward Catchpool, de inspecteur van Schotland Yard, met wie Poirot eerder de zaak van de Monogram Moorden oploste.

Is Sophie Hannah de nieuwe Agatha Christie? De verleiding is groot om tijdens het lezen te zoeken naar overeenkomsten en verschillen, evenals te letten op de tekortkomingen die Hannah bij het eerste boek werden verweten. Poirot zou te levenloos zijn, de moordenaar te vroeg bekend en de plot te gecompliceerd.

In De Nieuwe Erfgenaam heeft Hannah de kritiek slechts deels aangepakt. Lady Athelinda Playford woont op het landgoed Lillieoak met haar dochter Claudia, haar zoon Harry en diens vrouw Dorothy. Andere vaste bewoners van het huis zijn Lady Playfords assistent Joseph en zijn verpleegster Sophie. Gedurende het weekend logeren niet alleen de detectives in het huis maar ook Claudia’s verloofde Kimpton en twee advocaten. De lady blijkt die middag haar testament te hebben aangepast, vertelt ze het gezelschap tijdens het eerste gezamenlijke diner. Verbijstering alom als blijkt dat haar charmante assistent alles gaat erven. De man is terminaal ziek en Lady Playford zal hem ongetwijfeld overleven. De hamvraag is waarom ze deze manoeuvre uithaalt als na het overlijden van Joseph het oude testament toch in ere zal worden hersteld.

Dat Joseph de volgende dag niet haalt verbaast Poirot niets. Hij haalt zijn hart op aan een goede moord en is ouderwets uitmuntend in het ontrafelingsspel, braaf bijgestaan door sidekick Catchpool die de rol van Kapitein Hastings goed vervult door de gebeurtenissen nauwgezet te noteren. Anders dan bij Christie wordt de lezer niet om de tuin geleid door dubbelzinnig beschreven aanwijzingen. Hannah is rechttoe rechtaan; haar verhaal drijft meer dan bij Christie op uitgediepte relaties en gebeurtenissen in het verleden dan op gegoochel met woorden. Dit maakt het spannender.

Waar Agatha nogal eens verviel in het voor haar tijd kenmerkende seksisme (‘Dat kan mijn vrouwenbrein natuurlijk niet bevatten’), is het alsof Hannah zichzelf er af en toe aan moet herinneren om een dergelijke uitspraak te doen vanwege de situering in 1929. Ook vervreemdend is de hardheid en meedogenloosheid van de personages die soms meer weg hebben van trollen op internet dan van beschaafde types van adel. Maar het taalgebruik is vlot, de beschrijvingen zijn duidelijk en Hannah laat zien dat zij de betere schrijver is. Ik kijk uit naar haar derde Poirot.

Moniek Baars

Sophie Hannah – De nieuwe erfgenaam. The house of books, Amsterdam. 314 blz. € 19,99.