Huub Beurskens is op zijn weblog bezig met de boeiende reeks ‘Weg van de literaire receptie’ waarmee hij een boeiend inkijkje geeft in de mores van de literaire wereld. Daarbij houdt hij geen rekening met bestaande literaire reputaties.

Over Joost Nijsen uitgever van Podium bij de presentatie van De zingende hand van Breyten Breytenbach.

Het eerste en daarmee enig belangwekkende dat hij daarbij te melden had was dat hij het boek zelf niet had gelezen, uiteraard niet, want ‘zoals bekend lezen uitgevers de door hen uitgegeven boeken niet.’ Het navrante aan die mededeling was dat ze allerminst klonk als een schaamtevolle schuldbekentenis, maar juist als een proclamatie van verworven kloekheid en gegronde eigendunk! Even hoopte ik nog dat het een ironische grap was, maar uit alles wat erop volgde bleek dat hij inderdaad geen letter had gelezen van het boek dat hij stond uit te venten.

Ook interessant zijn de opmerkingen van Beurskens over zijn eigen uitgevers. Hij kende heel goede uitgevers, Laurens van Krevelen van Meulenhoff bijvoorbeeld, maar ook de in zijn ogen minder goede uitgevers die hem opvolgden. Over Tilly Hermans (die later Augustus oprichtte en Meulenhoff half leegtrok, nu onderdeel van Atlas Contact):

Hermans wilde in het uitgeefcontract de voorwaarde opnemen dat Meulenhoff het werk zou uitgeven mits het Productiefonds er uitgeefsubsidie voor zou willen geven. Ik vond dat een schofterig beding. Uitgever Marc Beerens van Vantilt was zo aardig zich toen over die essaybundel te ontfermen, en hij kreeg er ook nog eens die uitgeefsubsidie voor.

Nog scherper is Beurskens over Lidewijde Paris van Nieuw Amsterdam waar hij eerst met gejuich werd ontvangen toen hij bestiarium aanbood. Daarna is de uitgeefster maanden onbereikbaar. Als ze dan eens spreken over een roman en een verhalenbundel blijkt Paris niet zo enthousiast:

‘Verhalen verkopen totaal niet,’ luidde het antwoord. Waarna ik opstond en vroeg of ik het pak papier mee kon nemen om nog eens naar haar opmerkingen te kunnen kijken. Opnieuw legde ze haar handen op het keurige pak: ‘Nee, dat zijn verder alleen maar krabbels waar je niets aan hebt. En verder wil ik graag projecten zoals dat bestiarium met je blijven doen, hoor.’

Volgens Beurskens had Paris niet echt aantekeningen gemaakt bij zijn werk, alleen zo hier en daar wat potloodaantekeningen voor de show.

Ik dacht alleen maar: wat ben jij slecht, zeg, slecht in de professionaliteit van je uitgeverschap, slecht in je kijk op literatuur, maar zeker ook slecht in de behandeling van iemand die je eerst met open armen leek te hebben geadopteerd na een nare ervaring elders.

De vijf afleveringen die tot nu toe zijn verschenen geven geen fraai beeld van de literaire wereld, maar ze zijn wel verdomd interessant om te lezen. Zie hier, hier, hier, hier en hier.

(afbeelding: een kaartje dat Huub Beurskens maakte van zijn verhuizingen bij verhuizende, Amsterdamse uitgeverijen)