Niet aaibare dieren

Wereld Natuur Fonds, t.a.v. Kirsten Schuijt
Postbus 7
3700 AA Zeist
Betreft: ambassadeurschap niet aaibare dieren

Geachte directeur, beste Kirsten

Uit het werk van Gerard Reve zou je kunnen destilleren dat de aaibare dieren, de katholieke dieren zijn. Het lijkt erop dat u bewust of onbewust ook voor het katholieke dier gekozen heeft in uw wervingscampagnes. Om te beginnen de panda. Geen dier vertedert ons meer dan deze bamboe vretende reus. Dat bleek maar weer eens uit de mediagekte rond de komst van de reuze panda’s Wu Wen en Xing Ya. In Nieuwsuur zegt u dat de mens soms ook een positieve bijdrage levert aan het voortbestaan van een diersoort en u noemt de Chinese panda als het perfecte voorbeeld daarvan. Het spijt me dit te moeten zeggen, maar u kijkt niet veel verder dan uw neus lang is. De panda’s zijn een zeer effectief middel van China om u en vele anderen een rad voor ogen te draaien. Wu Wen en Xing Ya zijn bedoeld om de Chinese dictatuur een vriendelijk gezicht te geven en met succes. Wantrouw daarom de panda, of liever gezegd wantrouw de liefde die u voelt voor dit dier want ze wordt ingezet om weg te komen met mensenrechtenschendingen.

Op uw website is niet alleen de panda prominent aanwezig, ook andere katholieke dieren komen veelvuldig voorbij. In een promofilmpje van WNF zie ik onder meer reuze schildpadden, orka’s, neushoorns, tijgers, luipaarden en aapjes. Overigens is een tijger in strikte zin niet aaibaar. Ook de neushoorn en orka kun je maar beter op afstand houden. We hebben ze echter bij de aaibare dieren ingericht door er knuffels van te maken of door ze in films een hoofdrol te geven. In de film Free Willy figureert een orka die vrijheid verlangt. Daar kunnen we ons goed mee vereenzelvigen.

De knuffel is het heiligenbeeld van het dierenrijk. Waar het heiligenbeeld de heilige aanschouwelijk maakt, daar helpt de knuffel de onmogelijke barrière tussen mens en wild dier te overbruggen.

Ik snap wel waarom u ervoor kiest om het katholieke dier vooruit te schuiven. U wilt dat het publiek verliefd wordt op zijn speelse karakter, zijn mooie vacht en grote ogen en dan blindelings de portemonnee grijpt. Dat is uw verdienmodel, uw marketingstrategie. Toch wordt het lieve dier een beetje in de etalage gezet, om niet te zeggen voor het raam.

Wist u trouwens dat seks met dieren pas sinds 2010 verboden is? Het CDA was aanvankelijk tegen dit wetsvoorstel van de PvdA omdat seks met dieren zou neerkomen op verkrachting en voordat je het weet hebben dieren dezelfde rechten als mensen. Dat kunnen ze bij het CDA niet uitleggen aan hun achterban. We hebben er tenslotte niet voor niets eeuwen over gedaan om het dierenrijk in te delen in aaibaar, nuttig en eetbaar. Deze categorieën begrijpen we allemaal intuïtief; toch heb ik er morele bezwaren tegen, want een grote groep dieren, of we daar nu seks mee hebben of niet, valt buiten de boot. Ik maak mij grote zorgen om al die dieren die minder aaibaar zijn, zoals de pofadder, het Filipijnse spookdiertje, de Mexicaanse gravende pad en het navelzwijn (om er een paar te noemen). Dit zijn de verschoppelingen van het dierenrijk die de pech hebben lelijk te zijn en dus niet in uw marketingcampagnes voorkomen.

Volgens Gerard Reve worden alle dieren op den duur rooms-katholiek, maar tot die tijd zijn ze aan hun lot overgeleverd en dat is onacceptabel. Het Voorgeborchte, of te wel de wachtkamer van de hemel waar zielen tijdelijk geparkeerd worden totdat ze worden verlost, is gevuld met niet-aaibare dieren. Het spookdiertje wacht met zijn mooie grote ogen op verlossing. Hij wordt onder meer gezelschap gehouden door een hele serie aan grote en kleine miereneters en het goudstuitslurfhondje. Ze zijn niet-aaibaar en dus niet katholiek, maar daar kunnen zij niks aan doen.

Natuurlijk is de bijtbereidheid van de pofadder niet fraai en zeker zijn gif is iets om rekening mee te houden. Daarentegen heeft de pofadder, zoals andere slangen, de eigenschap om zich te vernieuwen, om zijn eigen huid af te schudden en als hernieuwt te herrijzen. Zolang hij niet wordt lastiggevallen, zal hij zich bij zijn eigen zaakjes houden. Als hij zich opricht en opblaast om gevaar af te wenden zou je in hem een biddende monnik kunnen herkennen.

Denk aan de pofadder als een wezen dat bestaat, dat ergens rondscharrelt in zijn eigen wereld. Het is mijn bescheiden mening dat niet alle dieren op een panda hoeven te lijken om bestaansrecht te hebben en te worden opgenomen in de moederkerk van het Wereld Natuurfonds.

Ik wil graag ambassadeur worden van de niet-aaibare dieren in het voorgeborchte. Ik zou bijvoorbeeld op uw site iedere week een niet-aaibaar dier in het zonnetje kunnen zetten, zodat ze wat meer bekendheid krijgen bij het grote publiek. Onbekend maakt immers onbemind. Op den duur kunnen we al deze dieren dan de erfzonde van hun lelijkheid vergeven. Door hun mooie eigenschappen zien we dan de lelijkheid niet meer.

Vanuit de loopgraven van het dierenactivisme groet ik u.
Shalom,
Bram Esser, ambassadeur van het niet-aaibare dier.

Ps: Wist u dat het dierenactivisme is voortgekomen uit het Jodendom ? Volgens de Torah is het niet toegestaan om zonder goede reden je huisdier lichamelijk te veranderen. Ook mag je geen hond voor de ploeg spannen. De Jood is zelfs verplicht een ploegende hond uit zijn juk te bevrijden, mocht hij er een tegenkomen. Kom daar bij het Christendom eens om, die zogenaamde naastenliefde geldt alleen de eigen soort. En wellicht de katholieken dieren omdat ze zo aaibaar zijn.

(Afbeelding: Jan Hazevoet Flickr, CC BY 2.0)