Activiteitenbegeleider

Hoeve Loevestein
Norgerweg 207
9497 TC Donderen
Tel. 0592 785213 – 
hoeveloevestein@hotmail.com

Betreft: Een activiteitenbegeleider op zorgboerderij Loevestein

Beste Wim Haan (geen grap),

Het platteland heeft altijd een grote aantrekkingskracht op mij gehad. Ik stelde me altijd voor dat je als boer de hele dag buiten mocht zijn. Als kind speelde ik ook graag buiten. Of het nou regende of niet, dat maakte me niets uit, ik moest en zou de deur uit om avonturen te beleven in de gemeentebosjes. Ooit vond ik daar een dode hond. Hij lag op een zanderig stukje grond onder een berkenboom. Hoewel de hond absoluut stijf en bewegingsloos lag en onmiskenbaar zo dood was als een pier, bewoog er tegelijkertijd van alles. Zijn ribbenkast lag volledig open en daarbinnen bewoog zich een trage draaikolk van honderden gulzige maden. De zon was hevig gaan schijnen na een zomerse regenbui en alles dampte, inclusief de hond. Nadat we even in de maden hadden geroerd, gingen we weer iets anders doen en dacht ik er de rest van de dag niet meer aan.

Pas in de avond keerde de hond terug. Ik luisterde naar het geklets van mijn ouders met het bezoek in de tuin. Het was nu nog licht, maar weldra vonkelden de sterren. Zouden de maden ook gaan slapen? Of knabbelden die gestaag door? Het zou niet lang meer duren of het skelet zou volledig zijn gepolijst en een zacht schijnsel gaan verspreiden in het bleke licht van de maan. Een slankere, snellere en minder aaibare variant van de hond zou zich oprichten alsof zijn gewrichten magnetisch aan elkaar kleefden. Ik bedacht me dat ik er over een paar weken maar eens naartoe moest om zijn kop eraf te hakken. Voor de zekerheid. Die schedel zou ik als trofee op mijn vensterbank zetten. U ziet: Ik schrik niet van de dood. Ook op de boerderij sterven wel eens dieren.

Het verlangen naar de boerderij speelde ook een rol toen ik verliefd werd op Nicolette de Vries. Ik meende in haar een boerinnetje te herkennen. Achteraf bleek ze ook nog nooit op een boerderij te zijn geweest, net als ik, maar toen was het kwaad al geschied; ik was verliefd. Nicolette de Vries is niet per se knap, ze heeft een open gezicht als van gewassen katoen en ze ruikt altijd een beetje naar schoonmaakazijn. Ik werd verliefd op het archetypische beeld van de boerin die ze voor mij vertegenwoordigde. In het begin van onze relatie heeft ze zich wel eens verkleed om mij een plezier te doen. Zeeuwse klederdracht heeft nou eenmaal een erotische uitwerking op mij. Aan verkleedpartijtje doen we allang niet meer. Nicolette de Vries streelt zichzelf op de muziek van Paolo Conté en ik ben opgeschoven richting kinky Aziatisch. Dat wil niet zeggen dat ik niet nog steeds dat verlangen koester naar het boerenbestaan, in tegendeel; uw vacature heeft diep van binnen weer iets in beroering gebracht.

Natuurlijk snap ik ook wel dat uw zorgboerderij niet hetzelfde is als een echte boerderij. Bij een echte boerderij zou op het moment dat er gekke koeienziekte wordt geconstateerd direct een ontruiming plaatsvinden. Bij uw boerderij is de ziekte juist een deel van het verdienmodel. Demente bejaarden komen van het boerenleven genieten zoals ik vroeger altijd genoot van het buitenspelen en het omver maaien van springbalsemien in de gemeentebosjes.

U heeft het in de vacaturetekst over de drie B’s die van belang zijn op Hoeve Loevestein: Bewegen, Buiten, Beesten. Dat vind ik mooi. Omdat het lijstje begint met een werkwoord had ik de andere twee woorden ook als werkwoord gelezen. Buiten las ik als ‘je te buiten gaan’ en bij beesten dacht ik aan ‘de beest uithangen’. Ik ben een Freudiaan en daarom ga ik ervanuit dat dergelijke ‘versprekingen’ een diepere waarheid in zich dragen. Als ik activiteitenbegeleider op uw zorgboerderij mag worden, dan zal ik iedere dag met de ouderen naar buiten gaan om ons telkens in een ander dier in te leven. U raadt het al; we gaan de beest uithangen. Op de dag van het varken, zullen we ons in de modder wentelen. Demente ouderen zijn verzot op tactiele ervaringen; modder, door het gras rollen en je rug schuren tegen een boom. Het is geweldig want ze kunnen voor een keer helemaal legitiem zichzelf verliezen zonder zich daarover schuldig of ongemakkelijk te voelen.

Misschien moeten we deze therapie ook openstellen voor anderen. Ik ben er sowieso voorstander van dat we een veel bredere doelgroep benaderen. Dit is niet alleen goed voor demente ouderen maar voor alle lagen van de samenleving. Er is ook een hoop animo voor, denk ik. Kijk naar al die zweethut weekenden en al die cursussen waar de overwerkte mens aan mee doet om maar weer in contact te komen met zichzelf en de natuur.

Bij mij kan de overwerkte kantoormens weer aarden door zich in te leven in het leven van een dier. Daarom wil ik liever spreken over inleefboerderij dan zorgboerderij. Een gezonde samenleving begint ten slotte bij het je inleven in de ander. Als iedereen een varken is of een geit, dan doet leeftijd of dementie niet meer ter zake. In een bak met modder worden de grenzen vager. Elkaar besnuffelen en een lik achter het oor geven, zegt meer dan duizend woorden.

Het is goed te horen dat jullie niet moeilijk doen over gebrek aan ervaring, zolang er maar affiniteit is met de doelgroep. Dat heb ik zeker. De oma van Nicolette de Vries begint dement te worden. Ze is een goedlachse vrouw en we maken eigenlijk de hele tijd ondeugende grapjes. Ik heb met haar ook wel eens kwakend en waggelend als een eend door de woonkamer gelopen. We hadden de dikste lol. Toen is het eerste idee voor deze methode, die ik ‘de beest uithangen’ zal noemen, ook ontstaan. Ja, als ik uw nieuwe activiteitenbegeleider wordt, gaan we leuke dagen tegemoet op Loevestein. We zullen kraaien van plezier als we rond tokkelen op kippendag en mekkerend elkaar kopjes geven op geitendag. Ik beloof u dat ik op zo’n moment niet langs de kant sta; ik mag mezelf ook graag verliezen en als een varkentje door de modder rollen.

Tok-tok, oink-oink en de groeten van boer Bram

Ps: Ik heb op Facebook gezien hoe jullie zitten te genieten van hamburgers en worstjes op de jaarlijkse BBQ. Dit keur ik af. U kunt zich met geen goed fatsoen nog een zorgboerderij noemen als u mensen op deze manier moedwillig ziek maakt. Ik zeg moedwillig want de studies naar het dodelijke karakter van verwerkt vlees zijn al decennia bekend. Vleeswaren leiden tot allerlei chronische ziektes als diabetes, kanker en hartfalen. Bovendien is dit geen echte boerderij maar een ‘inbeeeld boerderij’, weet u nog, dus we kunnen ook wel inbeeldvlees gaan grillen. We gaan niet eerst allerlei dieren nadoen om ze vervolgens op te eten. Dat is smakeloos, ik neem aan dat u dit met me eens bent.

(Afbeelding: https://www.pexels.com/photo/white-and-gray-bird-on-the-bag-of-brown-and-black-pig-swimming-on-the-beach-during-daytime-66258/)