Grenzen

Een harde buitengrens is noodzakelijk, zei schrijver en columnist Tommy Wieringa vlak voor Oud en Nieuw in een interview met de Volkskrant. Ik keek er wel van op, want Wieringa, die ik toch een kosmopoliet zou noemen, toonde zich in de romans De dood van Murat Idrissi en Dit zijn de namen en in zijn reisverhalen begaan met vluchtelingen en mensen aan de rafelranden van de wereld.

Wieringa noemde ook de oorzaken van de ommezwaai die hij tegen zijn zin maakte. Vriendinnen van hem konden niet meer prettig door Amsterdam fietsen, religieuze puriteinen leggen hier de normen en waarden op die niet bij onze cultuur passen, er is een preutsheid terug in de kleedkamers waar jongens tegenwoordig weer in hun onderbroek douchen. Ik zou er nog aan toe kunnen voegen dat homo’s het ook niet makkelijker hebben gekregen binnen de multiculturele samenleving. Kortom, die migranten willen onze culturele opvattingen niet en daarom moeten er betere buitengrenzen komen.

Als je dit vindt dan ligt daar de gedachte onder dat ‘onze’ cultuur beter is dan een andere. Schoorvoetend moet ik toegeven dat ik dat ook vind. Vrouwen hebben hier dezelfde rechten als mannen (al kunnen we nog niet vieren dat het actief kiesrecht al 100 jaar voor mannen én vrouwen geregeld is), homoseksuelen worden beschermd (al zijn er nog steeds christelijke groepen die denken dat homoseksualiteit te genezen is en artikel 248bis pas in 1971 uit het Wetboek van Strafrecht is geschrapt), je mag hier God en Allah belachelijk maken (al moet je oppassen bij die laatste action hero wil je niet eindigen als Theo van Gogh; de christelijke God kan veel meer verdragen) en de pers is vrij om te schrijven wat ze wil (al gaat de Amerikaanse president maandag ‘THE MOST DISHONEST & CORRUPT MEDIA AWARDS OF THE YEAR’ uitreiken, twitterde hij in kapitalen, terwijl presidenten die de vrije pers aanvallen meestal tot dictatoriale regimes behoren).


Met alle mitsen en maren vind ik dit toch een fijne cultuur om in te leven. Zeker met dat naakt douchen.

Die westerse cultuur moet je met hand en tand propageren en verdedigen. Maar zonder de barmhartigheid om vluchtelingen op te nemen, is die cultuur slechts een egoïstische ideologie. In die hoek zie ik Tommy Wieringa niet graag.

Coen Peppelenbos

(foto: Vereeniging voor Vrouwenkiesrecht, afdeling Friesland, 2016, via Het Geheugen van Nederland)

Deze column verscheen eerder in een iets kortere vorm in de Leeuwarder Courant en het Dagblad van het Noorden op 6 januari 2018.