Sjamaan

Institue of Siberian Shamanism
Heigatstraat 7
4873 LK Etten-Leur

Vacature: Deelname aan bijeenkomst Call of the Shaman

Bijzonderheid: De roep van het sjamanisme horen wij in ons wanneer dit onderdeel is van onze voorbestemming. Wil je uitvinden of sjamanisme jouw weg is? Of een vervolgtraject? Toegankelijk voor iedereen!

Beste Petra Giesbergen, Lieve Altaiskaya Byelka

Nog nooit heb ik mijn zwager Gerard zo enthousiast horen reageren op een plan van mij als toen ik aan hem voorstelde mij levend te begraven. ‘Wanneer kunnen we beginnen?,’ was zijn enthousiaste antwoord. Ik wilde Sjamaan worden en had op internet gelezen dat de ‘sacred burial’ een van de belangrijkste initiatieriten is. De achtertuin leek mij aanvankelijk een uitstekende plek voor dit ritueel.

Ik woon met Nicolette de Vries in een straat met rijtjeshuizen die allemaal een zogenaamd onderhoudsvriendelijke achtertuin hebben. In plaats van een gazon hebben de buren allemaal hun tuin betegeld. Langs de rand zijn her en der nog wel wat plantjes te vinden, maar veel is het niet. Die van ons is niet bepaald onderhoudsvriendelijk en dien ten gevolge ook niet onderhouden. Volgens Nicolette is dat mijn taak, maar ja, ik moet ontzettend veel nadenken overdag en ook nog elke week een sollicitatiebrief schrijven om de instanties tevreden te houden. Voor mijn nieuwe doel in het leven, Sjamaan worden, kwam het slechte onderhoud wel goed uit. Zo had ik een beetje beschutting en zouden de buren niet al teveel aanstoot nemen. Vooral achterin, waar onze tuin overgaat in de gemeentebosjes, staan hoge planten en struiken. Het was in deze schemerzone tussen privé en openbaar waar ik mijn graf wilde hebben.

Samen met Gerard heb ik op een zaterdag toen Nicolette met vriendinnen op stap was, een kuil gegraven van drie bij twee. Daarna maakten we vuur. Er lag nog ergens een oude vuurkorf in de bosjes die Nicolette ooit eens op internet had gekocht maar waarvan de pootjes direct waren afgebroken. We stutte de korf met tegels en stookten met wasbenzine het vuur op. Ik had als offer aan grootvader vuur takjes bijeen gezocht.
‘Weet je zeker dat je dit wilt?’, vroeg Gerard toen hij zag dat het mij ernst was.
‘Ik ben nog nooit zo bang geweest, Gerard, maar het is mijn lotsbestemming, dit is het pad dat ik moet gaan.’

Het voelde als een omgekeerde Odysseus-beproeving. Niet het verlangen naar de zelfvernietiging zou mij bedreigen, maar juist het verlangen naar het leven.
Terwijl Gerard zand op de planken schepte waar ik onder lag, riep ik hem nog toe dat hij geen slappe knieën moest krijgen.
‘Wat er ook gebeurt, hoezeer ik je ook smeek, je moet me niet voor zonsopgang uitgraven. Denk aan Odysseus.’
‘Wie?’
‘Odysseus, hij liet zich vastketenen aan de mast om de sirenen te horen, zo mooi, maar zijn mannen mochten hem niet losmaken want dan zou hij verloren zijn … Belangrijk is dat je mijn smeekbedes moet negeren.’
‘Geen probleem,’ hoorde ik Gerard zeggen, ‘ik zet het geluid van de tv gewoon wat harder.’ Daarna hoorde ik hem niet meer. Ik werd het vuur niet langer gewaar en zijn stem klonk nu heel dof. Gerard gooide steeds meer zand op de planken en ik voelde hoe ik langzaam werd ingepakt, omhelst door de aarde. Er kwam ruim anderhalve meter zand op mij met een luchtgat ter grote van een sinaasappel.

De eerste tien minuten waren nog te doen, daarna kwam de angst. Ik dacht eraan hoe allerlei beesten door het luchtgat konden kruipen om mijn gezicht op te eten. Nu wist ik zeker dat Jeroen Bosch bij het schilderen van De Tuin der Lusten niet zozeer zijn fantasie de vrije loop had laten gaan, maar dat hij een diepgewortelde archetypische angst had afgebeeld. Hij had immers in een detail van dat werk een mens opgesloten in een zaadbal. Via een glazen koker kwam er een rat naar zijn gezicht gelopen. Welnu, ik was die mens, ik zat in een zaadbol en het was wachten op de rat.

Om mijn angst te bezweren begon ik luidkeels te zingen en te schreeuwen. Ik huilde en lachte hysterisch. Ik wist dat ik hier doorheen moest. Mijn ego moest worden gebroken, ik moest symbolisch sterven om weer als herboren uit het graf op te kunnen staan. Nederig werd ik daar beneden in de grond. Humble, zeggen de Engelsen en dat woord is niet voor niets afgeleid van humus, Latijn voor aarde.

Helaas werden de buren door mijn gegil gealarmeerd en ze vonden het nodig de politie te bellen. Gerard deed open.
‘Woont u hier?’ Vroeg de agent.
‘Nee, de bewoner van het huis is in de achtertuin.’ Gerard bescheurde zich haast van het lachen. Hij zat biertjes te drinken met Eurosport op hoog volume.
‘We horen klachten van de buren, ze hebben het idee dat er iemand vermoord wordt.’
Gerard grijnsde: ‘Ik heb mijn zwager levend begraven.’
De politie kon er niet om lachen. ‘Dit is geen grap meneer, we gaan nu naar binnen.’ De agenten snelden langs hem heen naar de achtertuin waar ze me geruststellend begonnen toe te spreken door het luchtgat. Natuurlijk kon ik ze later snel genoeg het misverstand uitleggen. Het hielp niks, we moesten nu samen naar het bureau en kregen een boete opgelegd wegens verstoring van de openbare orde.

Er is veel behoefte aan spiritualiteit dezer dagen, juist in de buitenwijk waar ik woon. Ik heb echter hulp nodig bij mijn transitie naar het sjamanisme, dat lukt kennelijk niet in mijn achtertuin. Kunt u mij misschien helpen bij mijn scholing en de rituelen?

Hopelijk kunt u mij in genade als student aannemen.
Namasté, Bram

Ps: Hoewel u specialist bent op het gebied van Siberisch Sjamanisme ben ik van plan een tenue te dragen uit Noord Ghana. Dat tenue heb ik van een vriend gekregen en het staat me erg goed. Is het een probleem als ik iets uit Ghana draag terwijl ik Siberische Sjamanistische genezing bedrijf ?

Afbeelding: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Garden_delights.jpghttps://commons.wikimedia.org/wiki/File:Garden_delights.jpg