En het verhaal gaat verder

De succesvolle serie Gone van Michael Grant telt maar liefst zes delen van elk meer dan 400 pagina’s. Aan het eind van deel zes bedankt Grant zijn lezers dan ook dat ze samen met de personages die paar duizend pagina’s in de FAKZ (Fallout Alley Kinder Zone) hebben doorgebracht. Na een aantal boeken over andere onderwerpen gaat Michael Grant met Monster verder waar het zesde boek ophoudt: een wereld die op de onze lijkt, maar waar buitenaards leven tot ontplooiing komt.

Het is vier jaar later. Er komen steeds meer meteorieten op de aarde af. De Amerikaanse overheid probeert deze buitenaardse rotsblokken te bemachtigen, want ze mogen niet in verkeerde handen vallen. Maar de Amerikanen hebben buiten een paar slimme adolescenten gerekend.

En zo komen de rotsen in zowel ‘goede’ als ‘foute’ handen terecht en dat heeft nogal wat bloederige en dodelijke consequenties. Want zodra je een stukje van zo’n rots opeet, krijg je niet alleen bijzondere vermogens (zoals in Gone al het geval was), maar kun je ook transformeren in een metershoog wezen met bizarre eigenschappen die per personage verschillen. Sommige personages kunnen zich bijvoorbeeld heel snel voortbewegen, andere kunnen zich als iemand anders voordoen.

Terwijl het verhaal in Gone zich langzaam ontwikkelt en je op die manier van lieverlee wordt meegetrokken in de bizarre geschiedenis van een stadje waaruit opeens alle volwassenen verdwijnen en de kinderen gevangen zitten onder een ondoorzichtige koepel, gaat Grant bij Monster vrijwel meteen los met lange beschrijvingen van transformaties.

Natuurlijk zijn de hoofdpersonen adolescenten die hun eigen psychologische gevechten voeren. De een voelt zich schuldig over de dood van haar moeder, een ander is te slim, nog een ander te mooi en nummer vier worstelt met zijn seksualiteit, maar toch ontbreekt de echte diepgang. Daarvoor lopen er gewoonweg te veel personages rond. Ook de vechtscenes die Grant beschrijft, beslaan zoveel pagina’s dat de originaliteit steeds verder te zoeken is — de auteur valt vaak in herhaling.

Alleen voor heldin Dekka uit Gone is een rol weggelegd in Monster. Sommige personages nemen het besluit om verpulverde rots te consumeren niet alleen om vermogens te ontwikkelen, maar ook omdat ze willen afrekenen met het verleden. Anderen besluiten het goedje te eten omdat ze het willen opnemen tegen het kwade.

Ze wil niet alleen maar vermogens hebben, besefte Cruz. Ze wil wraak. Wraak op een wezen dat allang dood is.

Grant stipt vragen over ‘wraak’ en ‘macht’ en ‘heldendom’ dus wel degelijk aan, maar zo interessant en mysterieus als in de serie Gone wordt Monster helaas nergens.

Op de laatste pagina’s van Monster is de definitieve strijd nog niet gestreden. Dat de overlevenden van de FAKZ in een volgend boek nog ten tonele gevoerd worden, lijkt dus onvermijdelijk.\

Cilla Geurtsen

Michael Grant – Monster. HarperCollins, 381 pagina’s, € 17,99