Louis Coetermans

We zaten in een pop-upcafé in Antwerpen. Als hoofdredacteur van Tzum had ik net de Tzum-prijs, voor de mooiste zin, uitgereikt aan Jeroen Olyslaegers voor een zin uit de prachtige roman Wil. De dag ervoor, ter hoogte van Lemmer, hoorden we in de auto dat we onderdeel zouden zijn van een zondagse talkshow. Het werd een memorabele middag. Dichter en presentator Vitalski droeg een goudkleurige kamerjas over zijn kleren en op zijn hoofd stond een rode fez. Hij vertelde in drie delen het ongelooflijke levensverhaal van diamanthandelaar Louis Coetermans, voor de oorlog de rijkste man van Antwerpen, maar na de oorlog totaal vergeten. Het was een absurd verhaal met bizarre ontmoetingen en bijzondere vriendschappen (onder meer de Sjah van Perzië). Af en toe zeeg Vitalski in peinzende houding neer in een stoel en vroeg hij de pianist om enkele seconden wat achtergrondmuziek te spelen. Na deze ultrakorte muzikale intermezzo’s sprong Vitalski verkwikt weer op en ging hij verder met zijn wonderbaarlijke verhaal.

Er waren ook langere muzikale optredens, van Dez Mona – pianist Tijs Delbeke en zanger Gregory Frateur. Het contrast tussen dat absurde, uit de duim gezogen verhaal en die fantastische ijle stem van Frateur werkte wonderwel. Ik zat bij de songs soms met de tranen in de ogen van ontroering en bij de lezing met tranen in de ogen van het lachen. Het was zo’n middag waarop de wereld voor even helemaal klopte.

De helft van de zaal geloofde dat hele verhaal over Louis Coetermans, terwijl de andere helft van de zaal de grap doorhad. In de auto op weg naar het noorden vroegen we ons af waarom zoiets bij ons niet kon. Er zaten zo’n honderd man in de zaal. De techniek werkte voor de verandering eens perfect, de bar draaide goed, de mensen waren aardig – niet professioneel aardig, maar gewoon aardig – de sfeer was ontspannen en de optredens waren van een ongekend hoog niveau. Zomaar een zondagmiddag in Antwerpen.

Een paar dagen later lees ik dat Louis Coetermans wel degelijk heeft bestaan. Je denkt te weten hoe het zit, maar uiteindelijk weet je niets.

Coen Peppelenbos

Deze column verscheen eerder in een kortere vorm in de Leeuwarder Courant en het Dagblad van het Noorden  op 3 februari 2018.

(foto: © Dolf Verlinden)

En nog een toegift, omdat het zo’n mooie clip is.