Huisman

Sofitel The Grand
Oudezijds Voorburgwal 197,
1012 EX Amsterdam
020-5553194
email: h2783-hr2@sofitel.com

bijzonderheden: You are involved in the process of creating the product we represent and create magnifique memories for our customers

Beste mensen van het Talent & Culture department,

Eindelijk een vacature voor een functie waarin ik mezelf niet alleen herken, maar ook een waarin ik veel ervaring heb. Door omstandigheden heb ik mij de afgelopen tien maanden bekwaamd in het vak van huisman. Mijn eigen huis is weliswaar geen publieke ruimte, maar mijn vriendin Nicolette de Vries nodigt regelmatig vriendinnen uit om witte wijn mee te drinken. Ik loop daar dan tussendoor met borrelhapjes en kaasjes en ik haal de vieze glazen op. Het is heerlijk om aanwezig te zijn zonder mee te hoeven doen. Ondertussen kom ik het nodige te weten over de wereld van de vrouw. Een goede huisman is op een prettige manier aanwezig, haast onzichtbaar, maar wel altijd beschikbaar.

Ik houd ook erg van hotellobby’s. De lobby is een tussengebied tussen de openbaarheid van de straat en de private ruimte van het hotel. Precies in de lobby vindt dan ook een transformatie plaats van reiziger naar hotelgast. Een interessant proces. Reizigers zijn net vlinders. Ze komen binnen in hun reiscocon, maar zijn dan nog niet echt aanspreekbaar. Pas de dagen erop slaan ze hun vleugels uit. Als ze wakker worden in het land van aankomst staan ze wat meer open voor een gesprekje met de huisman.

In een hotellobby komt vaak de ene na de andere gedachte in me op. De gedachtes zitten als kleine vogeltjes op de schouders van reizigers en als ze mij zien, fladderen ze op en strijken bij mij neer omdat hun baasje geen tijd voor ze heeft. Iedereen lijkt zo’n volle agenda te hebben dat ikzelf geen agenda meer nodig heb. Het is niet alleen een komen en gaan in de lobby, het is ook een komen en gaan in mijn hoofd.

In hotellobby’s fantaseer ik ook dikwijls over alle logistieke looplijnen, de zenuwbanen en bloedvaten van het hotel. Het voedsel, de bagage, de poststukken en het gesteven linnen gaan door het hotel zoals witte en rode bloedlichaampjes door ons lichaam. Ze worden rondgepompt. Ik zou dan het liefste zelf ook zo’n bloedlichaampje willen worden, deel uitmaken van het systeem met een eigen uniform en een stoffer en blik. Dat vind ik ook zo leuk aan jullie hotel, dat we allemaal een uniform krijgen en dat we mogen eten in het restaurant en dat u zelfs een personal trainer heeft om ons allemaal in conditie te houden.

Ik heb veel nagedacht over wat het werk van de schoonmaker inhoudt. Het is belangrijk om ook over fysiek werk, eerst goed na te denken. Hoe zit je erin? Hoe pak je het aan? Ik ben tot de conclusie gekomen dat je juist niet moet plannen als het om schoonmaken gaat. Dat klinkt misschien gek, maar je kan het beste gewoon aan de slag gaan zonder je een voorstelling te maken van wat er allemaal nog moet. Dan word je namelijk gek en misschien ook moedeloos. Je kunt je het beste focussen op hetgeen zich recht voor je bevindt en daar in opgaan. Die wc dat ben jij, je zit er als het ware in en je slingert je eromheen met microvezeldoekje en spons.

De huishouder moet een goed oog hebben voor details, lees ik in de vacature. Dat heb ik. Laatst was mijn vader z’n leesbril kwijtgeraakt. Ik zei: ‘Loop naar de keuken, ga recht voor het koffiezet apparaat staan, steek je hand naar links en laat hem neerdalen, daar tref je je leesbril.’ Hij stond verstelt. Maar zo werkt mijn brein nu eenmaal, het is op het recente verleden gericht. Vandaar ook dat ik niet geloof in vooruitplannen. U vindt mij in het hier en nu en in de publieke ruimtes, altijd in de weer met een microvezeldoekje.

Iedereen kan mij trouwens aanspreken voor een praatje. Dat zijn ten slotte voor het hotel ook momenten van de waarheid. Doet het personeel alleen z’n werk of zijn het ook echt aardige mensen? Voor mij zijn zulke gesprekjes doorgaans de krenten in de pap. Terwijl ik het koperwerk van de trapleuning poets zou ik, mocht dat nodig zijn, een boompje kunnen opzetten over hoe de bolletjes bij het ontbijt onverwachte herinneringen kunnen oproepen aan onze jeugd.

Ik kijk er naar uit om het uniform van Sofitel te dragen en in het klein een bijdrage te leveren aan de grootsheid van The Grand.

Vriendelijke groeten, Bram Esser

Ps: Ik snap heel goed dat de mythische status van een hotel als The Grand niet gebaad is bij personeel dat precies doet wat er van hen verwacht wordt. Je zult gekke dingen moeten doen wil je de mythe van The Grand instant houden. Ik denk dat u met mij net dat extra randje in huis haalt om zo’n hotelbezoek bij veel gasten in het geheugen te griffen. Ik zou er best toe instaat zijn om tijdens het koperpoetsen uit het hoofd Goethe of Pertrarca voor te dragen (Francisco Pertrarca, die in de middeleeuwen leefde, maakte ook veel toeristische uitstapjes. Zo beschreef hij in 1336 zijn beklimming van de Mont Ventoux. Te voet, mind you, en niet per fiets.)

Afbeelding: Pexels