‘Ja hoor, Top 2000 is wéér een feest voor witte mannen van 60 jaar en ouder,’ is de kop boven de column van Özcan Akyol waarin hij de discussie over meer diversiteit op de hak nam. Dat deed hij eerder in de week ook al in een column waarin hij een opiniestuk van Sayonara Stutgard in de lokale Amsterdamse krant Het Parool aanviel.
In de column van zaterdag gebruikte Akyol de stijlfiguur ironie en niet eens heel subtiel:

Een witte vriend zei onlangs in een theehuis, waar we multiculinair stamppot en baklava aten, dat bands als Queen, Led Zeppelin en Pink Floyd vermoedelijk op hun beurt helemaal niet in de toplijstjes van FunX zouden voorkomen, in tegenstelling tot hedendaagse smaakmakers als Boef, Ronnie Flex en Famke Louise.

en:

Witte nostalgie weegt niet zwaarder dan zwarte nostalgie. We zijn allemaal gelijk.

Alleen dan zullen jongeren met mijn achtergrond zich herkennen in ‘de lijst der lijsten’. Wie in een inclusieve samenleving wil leven, kan Tarkan, Ibrahim Tatlıses en zeker Bülent Ersoy niet buitensluiten.

Altijd gevaarlijk, ironie. Dat bleek wel toen de Facebookpagina van het AD overstelpt werd met honderden reacties van lezers die de ironie gemist hadden, zoals Marcel Lange:

Pleurt nou toch eens op met dat eeuwige ziele pieten gezeik over achter gesteld worden en racisme.
Met alleen je hand ophouden kom je niet in de top 2000

En Lisan Bekhuis:

Gaan mensen nou serieus ons de goede muziek afnemen?? Het is te belachelijk voor woorden dit.. Ga wat nuttigs doen, dat doet iedereen die niet loopt te zeuren over welke afkomst de muziek is die in de top 2000 staat. Ik moet vanavond weer zingen in Enschede, denk je nou echt dat er mensen boeh staan te roepen als wij geen buitenlands nummer zingen?! Ik heb onwijs veel respect voor iedereen en elke cultuur, maar dit kan er bij mij niet in! Excuus, maar deze column slaat compleet nergens op!

Of Remco Radstake:

Hij schrijft zelf dat de Turken waarschijnlijk nooit naar de top 2000 of npo2 luisteren misschien dat daar t probleem ligt. Als ze dat wel hadden gedaan wisten ze dat ze zelf zouden kunnen stemmen op hun favoriete artiesten maar het is tegenwoordig fijner om achteraf te gaan klagen dat de Nederlanders (die jullie 50 jaar geleden met open armen in ons land hebben toe gelaten) te gaan beschuldigen van discriminatie. En stel dat de top 2000 echt te blank is dan hebben we tenminste nog 1 ding voor ons zelf de rest van onze leuke feesten wordt veranderd om de buitenlanders maar niet te beledigen

En dat dan een paar honderd keer.

Ook bij de krant regende het reacties. Zoveel dat het AD besloot om in een apart stuk de column uit te leggen: ‘Özcan Akyol wilde met ironische column verziekt debat aantonen’ en interviewt de schrijver over de ophef.

Ik vind het wel treurig dat een stijlmiddel als ironie eigenlijk dood is. Ik ben niet de eerste die dat constateert. Ik baal helemaal niet van de reacties. Maar ik merk nu dat ongeveer 30 procent van de mensen wel de ironie herkent en 70 procent maar gewoon zit te brullen. Ik had niet gedacht dat die verdeling zo zou zijn. Het ligt er wel heel erg bovenop dat het ironie moet zijn.