De voortandjes van dochter moesten getrokken worden. ‘Eruit wiebelen’ had de tandarts gezegd. En de tandenfee op bezoek. We volgden die verhaallijn maar. Dochter kreeg er steeds meer zin in. Juichend telde ze de ochtenden af. Na aanvankelijke opluchting dat paniek uitbleef, begonnen we ook maar wat verwachtingsmanagement te plegen: het is niet alleen maar leuk. Ik hield haar handje vast. Haar lijfje verstrakte bij de naald en ik kreeg buikpijn. Toen we weer buiten stonden, viel de eerste sneeuw.