Clichés in een fraaie verpakking

De uitgave van het kinderboek Winterhuis Hotel charmeert: het is een mooie hardcover, sterk vormgegeven met een aansprekende illustratie. Illustrator Chloe Bristol siert ook de hoofdstukken op. En dan de aanbevelingen! Niemand minder dan Tonke Dragt zegt: ‘Voor het eerst in lange tijd dat ik weer zo’n leuk boek heb gelezen. Echt anders – heel bijzonder en origineel.’ Bovendien is het boek vertaald door Imme Dros. Wie nog twijfelt kan de trailer op YouTube bekijken met een meeslepend muziekje. En hé, het is een serie! Dus als het echt goed is zit je gebeiteld, welke lezer wil dat nu niet?

Winterhuis Hotel gaat over Elizabeth Somers, die voor de kerstvakantie door haar nare oom en tante drie weken in haar eentje naar een hotel in de bergen wordt gestuurd. Daar aangekomen treft ze meer verrassing, gezelligheid en luxe dan ze gewend is. Er is een filmzaal, een snoepkeuken, een enorme raadselachtige bibliotheek, je kunt er schaatsen en skiën, en de gasten komen samen als één grote familie in de eetzaal, om door eigenaar Norbridge Falls te worden toegesproken. Bovendien sluit Elizabeth vriendschap met Freddy, die ook alleen in het hotel verblijft. Minder prettig zijn een man en vrouw in het zwart, die Elizabeth al vanaf het begin van het verhaal in de gaten lijken te houden. En er is een stamboom, een geheimzinnig boek en het verhaal van een vloek…

Elizabeth stormt onverdroten op elke gevaarlijke situatie af, en komt er zo achter dat het echtpaar in het zwart niet veel goeds in de zin heeft. Ook komen Elizabeth en Freddy een paar keer samen flink in het nauw, en de spanning loopt op bij een theevisite, in de bibliotheek en op het skiparcours. Opvallend is echter dat elke dreiging met een sisser afloopt; Freddy en Elizabeth worden volstrekt niet serieus genomen, en door de volwassenen gesust en genegeerd. Hoe vaker dat gebeurt, hoe meer het programmatisch aandoet. Het boek kabbelt maar door. Totdat ineens de ontknoping daar is. Doordat alle eerdere verwikkelingen steeds wisten te imploderen, doet het eindspel dan bijna grotesk aan.

De personages zijn irritant braaf en plat als een pannenkoek; de grijze en eerbiedwaardige Norbridge Falls die voortdurend de menigte toespreekt (gaap), de slechterikken in het zwart, de erudiete en zich naar Norbridge Falls voegende bibliothecaresse Leona, de eigenzinnige Elizabeth en de voorzichtige, bange Freddy. De manier waarop vaste elementen van succesvolle jeugdseries (met name Harry Potter) hier worden vormgegeven, verrast eigenlijk nergens. Nare ooms en tantes, onduidelijke afstamming, voorbestemd zijn, sprookjesachtige plekken, kunnen toveren, een geheimzinnige bibliotheek, een magisch boek- Ben Guterson stopte alle ingrediënten in Winterhuis Hotel en deed er met behulp van Chloe Bristol een heel fraai strikje om. Een aardig ‘bookish’ motto en een woordladder aan het begin van elk hoofdstuk draagt bij aan de krullen in de strik.

Het enige aardige is eigenlijk dat wat Guterson zelf bedacht: een hotel als décor, een puzzel waar heel soms een stukje aan wordt gelegd, een te ontwerpen doosje voor snoepgoed, het spreken in anagrammen. Maar met snufje hier en snufje daar is het geheel nog niet gered, helaas.

Het zou zo fijn zijn als iemand J.K. Rowling eens van de troon kwam stoten met een nieuwe serie verbijsterend goede jeugdromans. Maar Rowling is als Queen Elizabeth en Ben Guterson komt nog niet eens in de buurt van Prins Charles. Je kunt je marketing nog zo goed op orde hebben, marketing wordt toch nooit magie. Juist vanwege de pretentie is Winterhuis Hotel een teleurstelling. Rest de vraag wat Tonke Dragt, zelf een veel betere schrijfster, bezielde. Maar natuurlijk zei ze ook niet dat het ging om een goed boek; het boek is ‘leuk’. Inderdaad, het is vermakelijk, easyreading voor bij de haard, maar verwacht vooral niet meer.

Agmar van Rijn

Ben Guterson – Winterhuis Hotel. Vertaald door Imme Dros, Illustraties van Chloe Bristol. Leopold, Amsterdam. 328 blz. € 17,50.