Alles wat je zegt, kan tegen je worden gebruikt. Dat zal Arnon Grunberg vorige week gedacht hebben toen hij het stuk van Roos van Ees van in De Standaard las over de beëindiging van hun relatie. De twee hadden nog een afscheidsreis gepland in Amerika. Daar bleek van Ees zwanger te zijn. Even later kreeg zij een miskraam. Van Ees voelde zich tekort gedaan door als personage in de stukken van Grunberg op te treden. Daar bovenop sprong Sunny Bergman die in een Facebookpost meldde dat Grunberg Van Ees had aangezet tot abortus en dat hij eerder geweld tegen Van Ees had gebruikt. Van Ees bevestigde die lezing op Facebook. Wij schreven daar vorige week al over.

Dit weekend hakte Volkskrantcolumniste Loes Reijmer verder in op Grunberg en pleitte ervoor dat je (niet bewezen) beschuldigingen over het privéleven van een schrijver moet koppelen aan het werk van een schrijver.

De kunst moet je altijd scheiden van de kunstenaar, hoorden we de afgelopen jaren vaak. Een luie gedachte, aangezien de kunstenaar zichzelf en zijn omgeving vaak onderdeel van de kunst maakt. Wonderlijk dat we morele oordelen dan plotseling moeten parkeren.

Grunberg reageert in zijn achterpaginacolumn met de titel ‘De leedcompetitie zal eindigen in een slagveld’ in de Volkskrant heel omzichtig op de commotie, door te schrijven dat hij over zijn eigen pijn wil zwijgen:

Ik had geprobeerd die zichtbaar en inzichtelijk te maken onder eigen voorwaarden en in Charleroi kwam het me voor dat dat project te veel misverstanden had opgeroepen. Lacan stelt dat communicatie begint met het misverstand, het zag ernaar uit dat de communicatie ook daarmee eindigt. Afkeer van melodrama en sentiment waren begrepen als onverschilligheid, de grap, niets dan gestolde pijn, was herkend als harteloosheid.

Lees zijn stuk hier.