‘Een columnist moet zich vrij voelen scherpe of onwelgevallige dingen te zeggen en te schrijven. Uit de bocht vliegen hoort bij de risico’s van dat vak. En de krant heeft de verantwoordelijkheid iemand daar zo veel mogelijk voor te behoeden,’ schreef de ombudsman van de Volkskrant Jean-Pierre Geelen afgelopen zaterdag in de krant. Aanleiding was de vergelijking die columniste Sylvia Witteman in een interview maakte: ‘Een heleboel mensen zijn dol op hun labrador terwijl ik denk: dan kun je net zo goed iemand met het syndroom van Down in huis ­nemen.’ Bij de eindredactie dacht niemand dat Witteman ‘bewust heeft willen kwetsen of beledigen’, maar de ombudsman concludeert toch: ‘Duidelijk dat ook hier nog wel even opgeruimd had moeten worden.’ Dat deed hij nadat hij onthulde dat bij het oorspronkelijke interview het woord ‘mongolen’ viel, dat in het uiteindelijke interview vervangen werd door ‘iemand met het syndroom van Down’.

In de krant van vandaag test Nico Dijkshoorn de grenzen van de vrijheid van de columnist. Hij schrijft eerst dat hij een column had willen schrijven over iemand met vijf labradors: ‘Die zette hij een zwarte zonnebril op en daarna riep hij heel hard: dames en heren, The Stevie Wonders.’ Maar na het stuk van Jean-Pierre Geelen durfde hij niet meer. De column eindigt met een fictief gevecht dat Dijkshoorn moest leveren met een junk die de hele tijd ‘mongolen’ riep naar mensen op het terras. Dijkshoorn maakt zichzelf tot held:

De junk liep langs en vlak voordat hij nog een keer ‘mongool’ kon roepen zei ik: ‘Mongolen zijn ook mensen, hoor.’ Nou ja, lang verhaal kort, dat werd vechten, midden op straat naast een plas dood vissenwater.

Lees de hele column hier.

Dat wordt nog interessant de komende weken in de Volkskrant: in wiens voordeel de strijd zal uitvallen, het kamp van de politieke correctheid of het kamp van het recht om te kwetsen.

P.S. Met een vervolgje op Twitter waarbij Nico Dijkshoorn het syndroom van Down tot een ziekte maakt.

Op Facebook:

(Foto Nico Dijkshoorn: © Roos Custers)