Jef Last, Co Mantjes, Linda Duits en pedofilie

In de lokale krant Het Parool schreef Linda Duits een column waarin ze het opnam voor pedofielen en waarin ze feministen opriep om solidair te zijn met groepen, zoals pedofielen, die uitgesloten worden:

Pedofielen worden ontmenselijkt en geïsoleerd, en vrezen constant voor hun veiligheid. De steun die zij nodig hebben en verdienen, zal vanuit homo’s niet komen. Dat biedt een uitgelezen kans voor intersectionele feministen om de daad bij het woord te voegen.

Aanleiding was de uitsluiting van een man die tijdens de Pride Walk stond te flyeren voor ‘pedopride’.

Ondanks de nuancering in de column (Duits maakt nadrukkelijk een onderscheid tussen pedofielen, pedoseksuelen en kindermisbruikers en zegt dat daders gestraft moeten worden) kon je de reacties op Twitter van tevoren uittekenen.

Ik viel zelf over deze twee zinnen:

Aan het begin van de twintigste eeuw stond het begrip homoseksualiteit simpelweg gelijk aan relaties tussen oudere heren en jonge mannen. Pas toen organisaties als het COC expliciet ­afstand ­namen van ‘knapenliefde’, ­versnelde de homo-emancipatie.

Ik weet niet of dat zo is. Het lijkt mij dat in de literatuur genoeg voorbeelden van andere relaties dan die tussen oudere heren en jonge mannen te vinden zijn. Die automatische koppeling heeft de homo-emancipatie lang in de weg gezeten en de gevolgen daarvan zie je nu nog steeds terug in de felle reacties van mensen die ageren tegen homostellen die kinderen opvoeden. Het verklaart ook de stevige repliek die Ted van Lieshout gaf nadat Peter Buwalda schreef dat hij volwassenen wantrouwt die kinderboeken lezen. Het verklaart ook waarom ik geen handtekening wilde zetten onder de actie van A.H.J. Dautzenberg die het in het publieke debat opnam voor de vereniging Martijn, terwijl schrijvers als Adriaan van Dis wel meer lef toonden. Duits: ‘Ik snap best dat de roze beweging de deur dichthoudt.’ Intussen is de link toch weer gelegd.

Ik las deze week De zeven caramboles van Co Mantjes, het pseudoniem van Jef Last. De zeven caramboles is een pornografisch boek dat pas na de dood van Last werd uitgegeven en in 1973 een herdruk kreeg. In het begin lijkt het boek nog de sfeer van de vrije jaren zestig te ademen. Als vader erachter komt dat zijn zoon homo is, mag deze zijn geheime liefdesnestje gebruiken voor wilde orgiën met jongens. De jongens variëren in leeftijd van puber tot adolescent. Daar zou je nog van kunnen zeggen dat de jongens hun seksualiteit aan het onderzoeken zijn, al ben je verbaasd dat ook bestialiteit erbij hoort, wanneer een van de jongens een varken aan zijn spit rijgt.

Problematischer wordt het in de rest van het boek waarin Wim als jonge matroos aanmonstert op een schip, door de gehele bemanning genomen wordt, in een haven seksfilms maakt, het aanlegt met een als vrouw verklede jongensprostituee en terug in Amsterdam een legaal netwerk voor jongensprostitutie wil opzetten.

Nadat Wim de commissaris in bed heeft gekregen, zorgt hij ook nog voor een sociaal systeem voor deze vorm van prostitutie die onder bescherming van de politie zal staan.

Bij de Koninklijke Bibliotheek kun je dit boek vinden onder het trefwoord ‘homoseksualiteit’. Op het gevaar af een burgertrut te zijn, ben ik het wel eens met de organisatoren van de Pride Walk: ik wil niet dat mijn vlag deze lading dekt.

Coen Peppelenbos