Een prijs voor hoger onderwijs van de minister

Een van mijn quilty pleasures is het bekijken van YouTube-filmpjes en dan vooral van mensen die iets weggeven. Een beetje in deze categorie:


Het is altijd fijn om te zien dat iemand geluk heeft. Er knaagt ook altijd iets en dat zie je bijvoorbeeld in dit filmpje:

Je vindt het eerst fijn dat een meisje 200 dollar als fooi krijgt, maar zo rond 2.00 zie een vrouw in beeld lopen met een rood shirt aan – iemand die de boel moet schoonmaken – bij wie ik denk: die had die 200 dollar waarschijnlijk veel harder nodig.

Ik heb al eerder een uitspraak aangehaald van Günter Wallraff die, als undercoververslaggever bij Bild tot de wet kwam dat rechtse kranten elke dag een aansprekend dierenverhaal hebben (hond gered uit asiel, kat uit boom gehaald door brandweer, bejaarde hamster krijgt looprek) en linkse kranten zich inzetten voor de hele natuur. Het eerste verhaal spreekt aan vanwege de directe emotie, het tweede verhaal niet omdat dat gaat over structuren, beleidsstukken en veranderingsprocessen. We willen graag lezen hoe één koe ontsnapt uit het slachthuis, maar we willen niet horen hoe die miljoenen anderen gedood worden.

We kijken graag naar mensen die zomaar een iPhone krijgen of een geldbedrag, maar als je armoede echt wilt bestrijden dan moet je iets anders doen.

Ik dacht hieraan toen ik zag dat minister Ingrid van Engelshoven een prijs van 2,5 miljoen instelt voor een docententeam van een hogeschool en een universiteit.

Van Engelshoven wil met de Onderwijsprijs de waardering voor goed onderwijs gelijkstellen aan goed onderzoek. Volgens haar helpt dat, met name voor docenten aan universiteiten, ook in de strijd tegen de werkdruk. Nu ligt de focus te veel op het publiceren van wetenschappelijke artikelen, aldus de bewindsvrouw.

In plaats van universiteiten en hogescholen structureel te helpen, mag er dus één met de poet vandoor gaan. Zou de prijs naar Yra van Dijk en haar vakgroep kunnen gaan? Ze kreeg een ‘onvoldoende’ van haar leidinggevende voor onderzoek, terwijl ze Afgrond zonder vangnet. Liefde en geweld in het werk van Arnon Grunberg had gepubliceerd. Krijgt zij nu wel een ‘voldoende’ en wat geld van de minister? Structureel verandert er natuurlijk niets aan die idiote druk om wetenschappelijke artikelen te produceren.

Maar je zult zien: straks loopt er weer iemand blij weg met 2,5 miljoen (ik durf nu al te wedden dat dat niet iemand zal zijn die een biografie over een schrijver produceert). Ik weet vaag van mijn collega’s op andere hogescholen wat zij doen, binnen mijn vakgebied. Ik zou al moeite hebben om onder hen een prijswinnaar aan te wijzen, laat staan als je alle vakgroepen van alle universiteiten en hogescholen zou moeten vergelijken. We doen, denk ik, allemaal onze stinkende best. Een prijs instellen als doekje voor het bloeden voor een falend onderwijsbeleid is dan het laatste wat we nodig hebben.

Coen Peppelenbos