Nikki Dekker maakte dit najaar een radiodocumentaire over Andreas Burnier, maar had daarvoor nog nooit van haar gehoord.

Ik vroeg me af hoe het kon dat ik nooit eerder van deze schrijfster had gehoord. Hoe belandt een auteur überhaupt in de literaire canon en geschiedenisboeken?
Welke factoren zorgen ervoor dat een schrijver in de Nederlandse les terecht komt, in de boekhandels blijft liggen, en op de universiteit behandeld wordt?

De inmiddels sterk verouderde canon die gemaakt is door de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde vond Dekker niet voldoen:

niet alleen ontbreekt Burnier, minder dan 10% van de auteurs zijn vrouw, en wanneer gevraagd wordt naar ‘onterecht vergeten auteurs’ komt Multatuli bovenaan te staan (je kunt veel van Multatuli zeggen, maar dat hij vergeten is? Mwah).

Daarom boorde Dekker haar netwerkt aan en vroeg aan 45 mensen (schrijver (19), recensent/journalist (6), redacteur (5), boekverkoper (3), programmeur (3), hoogleraar Nederlands (2), docent (2), activist (2), curator (1), universitair docent (1), anoniem (1))

Dekker vroeg ze onder meer welke schrijvers ten onrechte vergeten zijn met een aantal usual suspects. Lees haar hele stuk hier en hopelijk komt er binnenkort een nieuwe canon, al verscheen er in 2015 al een nieuwe canon in Vlaanderen en een nieuwe canon in Nederland. Zonder Burnier allebei.

Lees het stuk van Nikki Dekker hier.