In zijn column in HP/De Tijd neemt Ilja Leonard Pfeijffer het op voor het Haagse festival Crossing Border. Het festival zou volgens een adviescommissie geen geld meer mogen krijgen. In die commissie zat Ellen Walraven die een rampzalig evaluatiegesprek voerde met de organisatie. Ellen Walraven werd intussen artistiek directeur van Writers Unlimited. De subsidie van Writers Unlimited wordt verhoogd als het aan dezelfde commissie ligt.

Pfeijffer gaat nader in op de eisen van inclusiviteit en diversiteit die tegenwoordig richtinggevend lijken te zijn voor een subsidietoekenning.

Maar deze twee principes mogen natuurlijk nooit een doel op zichzelf worden. Dan schiet je jezelf in de voet. Als de jonge, transseksuele dichteres uit Algerije wordt geprogrammeerd uitsluitend en alleen omdat zij een jonge, transseksuele dichteres uit Algerije is, dan is niemand daarmee geholpen, zelfs de jonge, transseksuele dichteres uit Algerije niet.

Met enig ongeloof leest Pfeijffer de tekst van de commissie in het negatieve advies bij Crossing Border:

Kwaliteit riekt naar elitarisme en wordt nota bene een reden om subsidie in te trekken. Dat is ook gebeurd met Crossing Border. Het argument wordt gehanteerd. Het staat er echt: ‘vooral de actualiteit en internationaal aanvaarde literaire kwaliteit lijken toonaangevend.’ En dat wordt dus gehanteerd als argument tegen het verstrekken van de subsidie. […] Als dit soort domheid op grond van dit soort drogredeneringen beslissingen mag nemen, is er geen hoop voor de mensheid.

Je kunt de hele column hier (€) nalezen.