AH-Erlebnis (2)

(Een kerstverhaal)

In mijn verhaal ‘AH-Erlebnis’ ziet mijn protagonist, een dubieuze verteller, een nogal trieste vrouw, waarschijnlijk een bijstandsmoeder, enig uitgestald product stelen bij de Albert Heijn. Als zij de zaak wil verlaten treedt hij op haar toe en jaagt haar de stuipen op het lijf met de mededeling dat hij de bedrijfsleider is, gezien heeft wat zij in haar boodschappentas heeft laten glijden, hetgeen hem geen andere keus laat dan de politie te bellen. Op de smeekbeden van de zielige vrouw om het zover niet te laten komen chanteert deze virtuele bedrijfsleider de dievegge met een seksuele tegenprestatie, die zij in zijn auto, ergens op een stil plekje in de Haarlemmer Hout, met een mond vol tanden, volvoert. Bah.

Maar geheel in overeenstemming met Oscar Wilde’s aforisme life imitates art, heb ik gisteren, op 24 december 2020, een fles Moët et Chandon weggenomen bij de Albert Heijn in de Drossestraat te Haarlem. Als verzachtende omstandigheid mag ik misschien aanmerken dat ik op dat moment narrig was om niet te zeggen geagiteerd, om redenen die er nu niet meer toe doen. Zo’n fles champagne kostte eigenlijk € 45, zag ik, maar was via € 39,50 afgeprijsd naar € 34,99. Al deed de prijs er op dat moment niet echt toe. Later weer wel, zoals zal moge blijken.

Thuisgekomen raakte ik bevangen door een soort ethisch ongemak, het besef dat deze champagne me niet meer zou smaken. Champagne hoort bij een feestelijke gelegenheid en een in gramschap begane misstap laat zich niet vieren.
        Wat te doen?
        De eerste optie die zich bij mij aandiende was met de fles in mijn boodschappentas terug te gaan en hem weer op het uitnodigende wijnvat te zetten van waaraf ik hem gepakt had. Een tweede mogelijkheid was met de fles in mijn boodschappentas terug te gaan en hem alsnog aan de kassa te betalen.
        En zo begaf ik mij, overwegend welke van de twee opties ik zou kiezen, opnieuw naar de supermarkt. Maar toen, op de Grote Markt, onder de goedkeurende blik van Lourens Janszoon, kreeg ik ineens de definitieve oplossing aangereikt. En die was: de fles niet terugzetten, maar een tweede pakken en beide flessen vervolgens aan de kassa afrekenen. Om dan, zowel op de eerste kerstdag als op de tweede kerstdag, de kurken vrolijk te laten knallen, onder het motto: vrede op aarde en in de mensen een welbehagen.

Zo bedacht, zo gedaan.
         Ik leg mijn boodschappentas met inhoud in het blauwe rolmandje, neem aan het begin van het wijnpad een fles Moët et Chandon van het uitnodigende wijnvat en begeef me naar de kassa.

Bij de kassa ben ik de enige klant.
        Ik zet beide flessen op de lopende band en trek mijn portefeuille. De kassière slaat tweemaal € 39,99 aan, zie ik dan op het scherm. Bij elkaar opgeteld tien euro teveel.
         Ik maak het meisje attent op haar vergissing.
         Ze trekt haar wenkbrauwen op en zegt dat ze de flessen heeft gescand en dat het bedrag dus moet kloppen.
         ‘Zo’n fles kost vierendertig euro, meisje’, zeg ik vriendelijk. ‘Mooi afgeprijsd, van vijfenveertig, via negenendertig naar vierendertig.’
         Ze raadpleegt een folder met aanbiedingen, maar kan daarin niets vinden. Daarna pakt ze een telefoon en belt een collega aan de balie. Ik kan het verloop van de conversatie niet volgen.
         ‘Heeft u airmiles?’ vraagt ze dan, nadat ze heeft opgehangen.
        Airmiles?
        Ik antwoord ontkennend.
        ‘Ja, sorry… het klopt toch echt zo. Alleen met airmiles krijgt u die extra korting. Wilt u de bon?’

‘Tachtig euro! Voor twee flessen prik, die je dezelfde dag nog uitpist,’ gaat mij door het hoofd, terwijl ik langzaam over de Grote Markt terugfiets naar huis. En ik denk aan het vulpotlood, merk Waterman, dat ik kort geleden als cadeautje aan mijn huidige vriendin voor het leven, Ant, gegeven heb, met een onmisbaar gummetje binnenin, zodat ze haar sudokuverslaving in stijl kan uitleven. Kosten voor dat mooie en solide attribuut, waar je jarenlang plezier van hebt: € 80.

Ik passeer het bronzen hoofd van Harry Mulisch en zie hoe een spottende glimlach zich om zijn mond aftekent.
        En dan weet ik het zeker!
        Ik stuur mijn fiets rond zijn sokkel en begeef me ten derden male richting Raaks.

Bij de balie toon ik de bon, die ik gelukkig bij me gestoken heb, omdat hij misschien nog van pas zou kunnen komen, zoals nu blijkt en leg uit dat ik mijn vriendin had willen verrassen met twee flessen Moët et Chandon, maar dat ze deze nutteloze geste allerminst kon waarderen en bijna kwaad werd om zoveel verspilling.
        De jongen achter de balie geeft mij glimlachend mijn tachtig euro terug. Ik bedank hem voor zijn begrip en ga opnieuw de winkel in, waar ik in het wijnpad twee flessen heerlijk frisse Prosecco Solatio uit het schap til. Gezamenlijke kosten: € 9,90.

Alle goede dingen gaan in drieën, of, om met collega Shakespeare te spreken: All’s well that ends well.

L.H. Wiener