Gehaast naar het einde

In 2018 stonden de sterren nog heel anders voor Cyril Pedrosa en Roxanne Moreil. Het eerste deel van hun grootse tweeluik was verschenen en de stripminnaars buitelden over elkaar van enthousiasme en bewondering. Oké, het verhaal was nog niet af, maar de eerste helft was geweldig. De tekeningen, vaak paginagroot en in schitterende kleurstellingen, waren indrukwekkend en sprookjesachtig mooi.

En nu, twee jaar later, verschijnt het afsluitende deel en hangt de vlag er anders bij. Het verhaal, dat in het eerste deel zo machtig en in alle rust werd opgezet, is leeggelopen als een ballon. De vaart kwam er te stevig in, het verhaal ging stuiteren en de personages werden onrustig. Ze vergaloppeerden zich richting het einde.

Het werd zelfs moeilijk om de aandacht erbij te houden. En dat is jammer want de illustratieve kracht is er nog steeds en de panoramische pagina’s zijn nog even mooi als in deel 1. Van de overweldigende leeservaring van dat eerste deel was nog maar weinig over naarmate het einde in zicht kwam. Waar Pedrosa de lat hoog legde op het grafisch vlak, zakte het verhaal door zijn hoeven.

De Fransman Pedrosa (1972) begon als animator bij Disney, voordat hij zich toelegde op het beeldverhaal. Zijn animatie-achtergrond is evident – je ziet het terug in de beweeglijkheid van de figuren, maar vooral in de gekozen standpunten: Pedrosa speelt voortdurend met filmische perspectieven.

Die aanpak levert pagina’s op die allesbehalve statisch zijn: ze vloeien, swingen en laten de lezer werkelijk over de kleurrijke bladzijden dwalen. In De gouden eeuw heeft Pedrosa alle zwarte lijnen omgezet in kleur, vooral bruin, oudroze en blauw; een bewerkelijke, beproefde animatietechniek.

De manier waarop Pedrosa verschillende illustratiemethoden heeft gecombineerd is kolossaal. Hij gebruikt de krasserige scraperboard-techniek voor bomen, grasvelden en muren; voor kleding en interieurs liet hij zich inspireren door middeleeuwse kunst. Hij verwerkt motieven en patronen uit wandtapijten, miniaturen, fresco’s en glas-in-lood om het verhaal een authentieke zweem te geven.

De plot van De gouden eeuw leest als een fictieve legende met veel sprookjeselementen. Als op een dag de koning overlijdt, maakt zijn dochter Tilda zich op zijn plaats in te nemen. Het koninkrijk is er slecht aan toe; er heerst hongersnood en er is onvrede over hooggeplaatste notabelen. Tilda is voornemens het tij te keren, samen met haar getrouwen Tankred en Bertil. Maar voordat ze de daad bij het woord kan voegen, wordt ze verbannen. Tilda is vastberaden haar koninkrijk te heroveren en laat zich daarbij leiden door De Gouden Eeuw, een legende waarvan de kracht zo groot is dat die de wereld kan veranderen.

De dolende Tilda vindt in deel 2 haar momentum terug en zet de boel stevig onder druk. Er volgt een veldslag die prachtig is uitgebeeld. Maar gaandeweg beginnen er steekjes los te raken bij de vermoeide Tilda. Niet dat het aan gene zijde veel beter gesteld is met de moraal, maar een oorlog win je met rust en overzicht en niet met hysterie en dreigementen. De legende van De Gouden Eeuw speelt hierbij een rol van betekenis.

Als het verhaal na meer dan vierhonderd pagina’s uit is, blijft er een onbestemd gevoel hangen. Het uitzien naar het tweede deel omdat het eerste zo’n grafische tour de force was, is uitgelopen op een teleurstelling vanwege het warrige verhaal. Misschien had Pedrosa de rust moeten bewaren: het complete verhaal had best in drie delen gekund. De teleurstelling zit vooral in de haast waarmee uiteindelijk alles en iedereen door de gangen wordt gejaagd. Was de snelheid bedeesder geweest, dan had de lezer zich langer kunnen vergapen aan de pagina’s en had het verhaal zich als een fantasy-sprookje kunnen uitrollen naar het einde.

Stefan Nieuwenhuis

Cyril Pedrosa & Roxanne Moreil – De gouden eeuw 2 (slot van het tweeluik). Dupuis (Vrije Vlucht), 192 blz. hardcover. € 37,95.