In de Volkskrant van vandaag staat niet alleen het gedicht van Marieke Lucas Rijneveld over de vertaalaffaire rond Amanda Gorman, maar ook de column van Sylvia Witteman over de poëzie van Gorman. Witteman was positief over het optreden van Gorman, alles deugde zelfs haar naam:

Amanda betekent ‘een vrouw om van te houden’, en dat klopt, want wie houdt er nou niet van haar?

Witteman, die in deze kwestie haar naam niet mee heeft, las vervolgens het gedicht op papier en dat viel een beetje tegen:

Al die afgepeigerde metaforen, oneindige schaduwen, het uitstrekken van armen naar elkaar, een zee die doorwaad moet worden en de nieuwe dageraad die zal bloeien als die heuvel eenmaal beklommen is.

En ze haalt met instemming de tweet van Katinka Polderman aan:

Dan weet je ook meteen haar oplossing voor het vertaalprobleem van het gedicht met een ‘flinke scheut kitsch’. Lees de hele column hier.