Shady Bitch is je like, tag, hit en aandacht meer dan waard

Shady is hip. Shady Bitch is een non-binaire influencer met een manbun, die hij* als een beverstaart bovenop zijn hoofd draagt. Zijn gesoigneerde borsthaar piept exact in orde boven zijn mouwloze hemdje uit. Zijn baardje, flinke ceintuur en de witte plateauschoenen met dito kousen maken het geheel af. Je kunt ervan vinden wat je wil: wie er niets mee kan, heeft van Shady Bitch niets begrepen. Dan mag je tegen zijn hand praten: hij is duidelijk een maatje te hip, te nieuw en te all-over-the-place voor jou.

Shady leeft van aandacht. Logisch, hij is een influencer en er valt weinig te influencen als er geen publiek is. Iedereen weet: een influencer zonder publiek is een voetballer zonder benen. Tuurlijk, dan kun je alsnog met een kopbal scoren, maar hoe kom je in de zestien meter? Shady weet van wanten: hij is altijd op zoek naar manieren om te shinen. En om te zien of het werkt, zijn er de socials; daar draait het om in zijn kleine universum. Hij weet wat zijn volgelingen willen zien, omdat hij ze dat vertelt. Geen onmiddellijke like is even niet geleefd.

Shady twijfelt vaak. Dan voelt hij zich een keiharde non-fluencer, die zich zorgen maakt over zijn leven, zijn eigenheid en de basis van waar het om draait: gezien te worden. ‘Niemand kent me,’ jammert Shady, ‘want ik ben steeds weer iemand anders. Elke vijf minuten een andere mood, een andere kleur, dát is mijn leven.’ Maar zo gemakkelijk als hij zich zorgen maakt, zo simpel draait hij als een blad aan de boom om. Dan is hij weer de figuur om wie alles draait. Gewoon, omdat het kan.

Shady is slim verteld. Het is al snel klip en klaar dat de getalenteerde verteller Brecht Vandenbroucke (1986) via Shady de moderne sociale media, de infantilisering en vercommercialisering op de hak neemt. Of althans, dat kan de lezer er gemakkelijk in zien. Uiterlijke fratsen, identiteitsproblematiek en de leegte van Insta en TikTok, events en luchtballonnen; Vandenbroucke stelt ze niet eens subtiel aan de orde: de lezer krijgt ze recht in de snufferd geduwd, precies zoals het er in het echt aan toe gaat. Voor de gelegenheid heeft Shady een pratende beer die hem van repliek dient en hem bevraagt, als de relatieve buitenstaander; zijn tegenstrever is Basic Bitch, die Shady uitdaagt om steeds een stapje verder te gaan.

Shady lost het niet op. Hij blijft zoeken naar likes, tags, clicks en hits. Alles voor de kijkcijfers. Lukt het ene niet, dan is er een andere manier die wel slaagt. Zolang de beloning in de vorm van aandacht er maar op volgt. Uiteraard is zijn personage gechargeerd, toch is er aan het einde gelukkig iets van loutering te bespeuren: Shady gaat op zoek naar iets dat hem echt gelukkig maakt. Slaafs je verlangens volgen, dat is pas dom. Of zoals hij het handjewuivend uitroept: ‘Ik vecht tegen mezelf, hoe subtiel!’

Shady is heel fijn uitgewerkt. Dat begint al bij het forse formaat van het boek en de kleurrijke pagina’s die lekker in-your-face zijn. De figuren zijn een tikje vreemd, maar niet zo vreemd als die van Dieter van der Ougstraete (Dino) – al is er zeker verwantschap, net als met Frederik van den Stock (Buck, de eerste man) en nota bene Jommeke, vanwege diens kleurgebruik en de traditionele tekstballonnen met klassiek-Vlaamse stripletter.

Shady is soms ronduit naargeestig. Sommige losse eenpaginastrips – het album is opgebouwd uit episodes van verschillende lengte – lijken door de gruwelijke scènes op het hilarisch-zwarte werk van Joan Cornellà (Mon Nox & Zonzo). Als er een dame wordt aangerand en vermoord (welja), dan jaagt Shady de belagers weg om daarna snel alle aandacht op te eisen. Ook worden bi-raciale koppels in een blender geduwd om van de eenheidsworst identieke plakken te snijden.

Shady is een sterk album. Het is helemaal van nu, om het eens ouderwets te zeggen. Misschien is het voor buitenstaanders net even wat leuker dan voor intimi. Die laatste groep krijgt niet echt een rooskleurig beeld voorgezet. Bovendien zitten er helemaal geen tips in hoe je dan wel een flinke schare volgers krijgt, dus waarom zou je Shady lezen? Lezers die niet de godganse dag op Insta, TikTok en Discord zitten, worden bijna per bladzijde bevestigd in het idee dat ze hebben: we zijn goed bezig door ons niet met die inhoudsloze nieuwlichterij bezig te houden. En daarin verschillen ze dan weer nauwelijks van Shady: ‘nochtans het perfecte voorbeeld van een succesverhaal’.

Stefan Nieuwenhuis

Brecht Vandenbroucke – Shady. Bries. 168 blz. hardcover. € 32,-.

*voor ieder niet-specifiek mannelijk woord kan de vrouwelijke equivalent worden gelezen, of de meervoudsverbuiging. Of X.