Als ik aan A.L. Snijders denk, denk ik aan de man die zijn trekker repareert, die brandhout verzamelt langs een besneeuwde bosrand, kippen voert. Hoe hij in de stilte van de winter werk verzet om te leven. Zo lees ik zijn zkv’s (het genre dat mijn jas werd) ook: als werk om te leven. Hij schreef firnfelden bij elkaar. Ik vreesde zijn oordeel over mijn stukjes een beetje. Heb hem er nooit naar gevraagd. Komt wel een keer, dacht ik.